Συναντώντας το Παρόν, εμείς από το Παρελθόν :)

Πω πω… πώς πέρασε ο καιρός!

Πάνε κιόλας έντεκα (11) ολόκληρα χρόνια από τότε που πρωτοξεκινήσαμε το ιστολόγιο με τις Μουσικές Αφηγήσεις!

Η πρώτη πρώτη ανάρτηση - και πρόσκληση μαζί - γράφτηκε μια νύχτα του Ιανουαρίου του 2009, και έλεγε ακριβώς τα παρακάτω:

(Μπορείτε να τη βρείτε άλλωστε από την Αρχειοθήκη των αφηγήσεων, τη χρονολογική,  στο μενού δεξιά --->)

"Αυτό είναι ένα project του σχολείου μας στο μάθημα της Μουσικής.

Με δυο λόγια, ερευνούμε μουσικές ιστορίες και σας τις αφηγούμαστε με το δικό μας τρόπο...

Στόχος μας είναι να μάθουμε αλλά και να μοιραστούμε αυτή τη γνώση μας με όλους εσάς τους αναγνώστες που ενδιαφέρεστε να πληροφορηθείτε γύρω από τα θέματά μας.

Οι αφηγήσεις μας είναι πολυτροπικές, μιας και συνδυάζουν κείμενο με εικόνα, ήχο, βίντεο και σχετικές ιστοσελίδες, όσα βρήκαμε ενδιαφέροντα και θα σας παραθέσουμε εδώ για να ενισχύσουμε τις δικές σας αναζητήσεις!

Καλή περιήγηση!

οι μαθητές και οι μαθήτριες του 2ου Γυμνασίου Κιλκίς"

Τέσσερα σχολικά χρόνια το κρατήσαμε το ιστολόγιό μας ζωντανό, μαθητές και μαθήτριες της Γ' τάξης, και της Β' τάξης που ήθελε και αυτή να συμμετέχει, και συνήθως το β' τρίμηνο, γιατί τρία τρίμηνα είχε για εμάς το σχολικό έτος, εκεί γύρω στον Φεβρουάριο ήταν που ανεβάζαμε τις αφηγήσεις μας. Το 2008-'09, το 2009-'10, το 2011-'12, το 2012-'13.

Λίγα, πολύ λίγα ήταν τα σχολικά ιστολόγια που λειτουργούσαν τότε. Ήμασταν ανάμεσα στους καινοτόμους της εποχής μας. Αφορμή για τις ιστορίες μας ήταν κάποια μουσική που βρίσκαμε ενδιαφέρουσα, είτε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ή κάτι που ακούγαμε εκείνο τον καιρό και θέλαμε να το μοιραστούμε, ή κάτι που θέλαμε να εξερευνήσουμε περισσότερο και στη συνέχεια να το αφηγηθούμε στο κοινό των αναγνωστών μας να το γνωρίσουν και αυτοί.

Να εδώ δίπλα δεξιά μπορείτε να τις βρείτε ανά έτος  -----------------------------------------------------

Μας έγραψαν αρκετοί επαινώντας την προσπάθειά μας, ακόμα και άνθρωποι που δε γνωρίζαμε αλλά έτυχε να περάσουν από τη σελίδα μας. Και η χαρά μας ήταν μεγάλη που κάτι προσφέραμε κι εμείς στον κόσμο του διαδικτύου, κι ας μην ήταν πάντα τέλειες οι εργασίες μας, ας κάναμε λαθάκια ορθογραφικά, ή και άλλα, τεχνικά, μέχρι να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα εργαλεία, ή ερευνητικά, ψάχνωντας την καλύτερη πληροφορία σε βίντεο, εικόνα και πηγές... μπορεί και να χανόμασταν λίγο, πειράζαμε ο ένας τον άλλον, φτάσαμε να γράφουμε και τις κριτικές μας στις εργασίες των συμμαθητών μας, καλοπροαίρετα πάντα, για να βελτιωνόμαστε...  ας ήταν η προσπάθειά μας ό,τι μπορούσαμε καλύτερο εκείνο τον καιρό και ό,τι καταφέραμε ατομικά ή σε ομάδα, εμείς πάντως το προσπαθήσαμε και καθοδόν μαθαίναμε πολλά!

Ευχόμαστε να βρείτε κάτι ενδιαφέρον στο εγχείρημά μας εκείνο, ακόμα και σήμερα, το έτος 2020!

Με τους χαιρετισμούς μας στο δικό σας παρόν, 

οι κάποτε μαθητές και οι μαθήτριες ενός σχολείου, 

που τότε ήμασταν έφηβοι 14 - 15 χρονώ, σαν εσάς, 

και σήμερα είμαστε κάπου ανάμεσα στα 21-26 χρόνια της ζωής μας!

*Σας ευχαριστούμε που μας επισκέπτεστε ακόμα! Να περνάτε όποτε θέλετε από εδώ!

Θα είστε πάντα ευπρόσδεκτοι να εξερευνάτε τις Μουσικές μας Ιστορίες! 

Εδώ μια μικρή βοήθεια για την ετεροαξιολόγηση!

Αγαπητοί συγγραφείς και... συνάμα ετεροαξιολογητές!

Ήδη ξεκινήσατε να γράφετε και να κρεμάτε τα σχόλιά σας σε δύο (2) μουσικές αφηγήσεις συμμαθητών σας, όπως το συζητήσαμε και μέσα στην τάξη.

Ελπίζω το φύλλο εργασίας που συντάξαμε με τις προτάσεις σας να είναι βοηθητικό για να προχωρήσετε στο έργο του αξιολογητή... Αν όχι τόσο, μπορούμε να το συζητήσουμε και περισσότερο.

Αρκετά από τα σχόλια που διαβάζω μέχρι στιγμής είναι εμπεριστατωμένα και αναλυτικά, παρατηρώ όμως ότι σε ορισμένα από αυτά γράφετε αρκετά αυστηρά και λίγο απότομα. Είναι καλό να κάνουμε επισημάνσεις για τη βελτίωση της μουσικής αφήγησης, αφού όμως πρώτα αναγνωρίζουμε και τα θετικά της. 

Αυτά είναι τα σημεία στον πίνακα με τα κριτήρια όπου η μουσική αφήγηση σας φάνηκε καλή, πολύ καλή ή άριστη. Κάθε συγγραφέας θέλει να ακούσει έναν καλό λόγο για την προσπάθειά του, και εσείς οι ίδιοι για τη δική σας.

Μία επιπλέον ερώτηση που ίσως μπορεί να σας βοηθήσει όταν γράφετε το σχόλιό σας είναι: "Έμαθα κάτι που δεν ήξερα διαβάζοντας τη μουσική αυτή αφήγηση?"
(μέσα από το κείμενο της αφήγησης ή/και κάποιο βίντεο που δεν είχα ξαναδεί)

Αν ναι, καλό είναι να το γράψετε αυτό στον/στην συγγραφέα. Να του αναφέρετε δηλαδή τι ήταν αυτό που σας έκανε εντύπωση, που δε γνωρίζατε πριν και το διαβάσατε εδώ ή το παρακολουθήσατε σε βίντεο εδώ.

Μετά, οπωσδήποτε θα δείτε αν έχει κάνει την έρευνά του, αν σας δίνει τις πηγές του ώστε να ελέγξετε την εγκυρότητα της πληροφορίας του, αν είναι καλή η επιλογή στα βίντεό του.

Καλές προτάσεις για βελτίωση, όπως συζητήσαμε και στην τάξη, είναι αυτές που θα δίνουν στον συγγραφέα και κάποιες ιδέες για να την αναπτύξει/εμπλουτίσει περισσότερο, όχι μόνο να τη διορθώσει στα λάθη της σύμφωνα με τα κριτήρια που θέσαμε και όπου σκοράρει χαμηλότερα.

Οι ιδέες που θα του δώσετε, μετά από τη δική σας μικρή έρευνα στο θέμα του, μπορεί να είναι πχ.
1) μια ιστοσελίδα που δεν είχε εντοπίσει, τη βρήκατε εσείς και σας φαίνεται ενδιαφέρουσα, του γράφετε την ακριβή διεύθυνση στο σχόλιό σας για τη δει και εάν θέλει, να την αξιοποιήσει

2) κάποιο σχετικό βίντεο που εντοπίσατε εσείς, αφότου είδατε τα βίντεο που έχει συμπεριλάβει στη μουσική του αφήγηση.

ή
3) κάποια εικόνα που νομίζετε θα χωρούσε κάπου για να βοηθήσει τον αναγνώστη να καταλάβει περισσότερο για το θέμα

last but not least...

4) Αν συμβαίνει να έχετε διαβάσει και έχετε υπόψιν σας κάποιο βιβλίο, άρθρο σε περιοδικό, λήμμα σε εγκυκλοπαίδεια που έχετε εσείς στο σπίτι σας σχετικά με το θέμα, μπορείτε να το αναφέρετε (τίτλος βιβλίου ή περιοδικού, τεύχος, σελίδες) για να το εντοπίσει και να το διαβάσει και αυτός.

Α! και μην ξεχνάτε να αφήνετε και το ονοματάκι σας από κάτω στο σχόλιό σας.
Όταν γράφουμε ευγενικά και με καλή πρόθεση, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που να μη λύνετε με διάλογο, και είναι σημαντικό να ξέρουμε ποιος μας αξιολογεί όταν συζητάμε μαζί του.

Ως συγγραφείς, καλό είναι να είστε έτοιμοι για κάθε κριτική, καλή ή κακή.  Αφού διαβάσετε το σχόλιο του συμμαθητή σας, μπορείτε να υπερασπιστείτε την αφήγησή σας, να δώσετε διευκρινήσεις αν σε κάτι που γράφτηκε δε συμφωνείτε ή νομίζετε ότι δεν έγινε κατανοητό όπως το θέλατε, όπως βέβαια και να συμφωνήσετε με κάποιες παρατηρήσεις που τις βρίσκετε σωστές και βοηθητικές για εσάς.
Και πάντα με ευγένεια, μπορείτε να ευχαριστήσετε τον έτερο συγγραφέα που πήρε από το χρόνο του για να ασχοληθεί και να διαβάσει τη μουσική σας ιστορία!

Ελπίζω αυτές οι σκέψεις να βοηθούν κάπως!
Τα πηγαίνετε περίφημα!
Καλή δύναμη και καλή συνέχεια στο τελευταίο βήμα του project αυτού!

η κυρία

υγ. τα δικά μου σχόλια στις μουσικές σας αφηγήσεις σκεφτόμουν αρχικά να τα κρεμάσω αφότου ολοκληρώσετε την ετεροαξιολόγηση. Θα αρχίσω όμως να τα προσθέσω κι εγώ από κάτω (ένα για κάθε αφήγηση) μέσα στην επόμενη εβδομάδα, ίσως να προκύψει κι ένας ενδιαφέρων διάλογος έτσι.

Ένα ταξίδι στην ανατολή...

Αραβική μουσική...

Οι λαοί της Μέσης Ανατολής έχουν αναπτύξει ένα τεράστιο πολιτισμό με μία ίσως από τις πιο πλούσιες σε έκταση μουσική κληρονομιά.Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το κεφάλαιο των μουσικών οργάνων.Με δεδομένη την ιστορική προέλευση της αραβικής μουσικής η οποία χτίστηκε πάνω   σε στοιχεία δανεισμένα από τους Αιγύπτιους,τους Ασσύριους και τους Σουμέριους.Η ιδιαίτερη ποιότητα της Αραβικής μουσικής,που την κάνει και άμεσα αναγνωρίσιμη,οφείλει πολλά στα αρχαία και παραδοσιακά όργανα.Οι ''απόγονοί'' τους εξελίχθηκαν κυρίως ανάμεσα στον όγδοο και τον δέκατο αιώνα,όταν ο κλασικός ισλαμικός πολιτισμός έφτασε στο δημιουργικό του ζενίθ.Κάποια από τα γνωστότερα όργανά τους είναι το ούτι, το κανονάκι,το περσικής καταγωγής πνευστό νέι,το κρουστό τάμπλα,το ντέφι και το δίαυλο κλαρινέτο mijwiz.Από τους πολλούς καλλιτέχνες της Μέσης Ανατολής αναγνωρίσιμες στο διεθνή χώρο είναι δύο μεγάλες ντίβες του Αραβικού τραγουδιού,η Um Kulthum και η Fairuz.    

                                                                                          

Ινδική μουσική...

Η ινδική μουσική έχει μια παράδοση όχι μόνο τεράστια σε διάρκεια,αλλά και συνεχής,οι ρίζες της οποίας φθάνουν τα δύο χιλιάδες χρόνια πριν.Ο πολιτισμός της Ινδίας σήμερα είναι το αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης φυλών και πολιτισμών,τόσο αυτοχθόνων,όσο και ξένων,κι είναι ακριβώς η μελέτη της συνεισφοράς όλων αυτών των παραγόντων που μας δίνει μια εικόνα της εξέλιξης της ινδικής μουσικής.Η μουσική της βόρειας Ινδίας είναι γνωστή με το όνομα ''hidustani'' και της νότιας ως ''karnatic''.Η προέλευση τους είναι ίδια,μόνο η προσέγγιση και το στιλ αλλάζουν.Πότε και με ποιόν ακριβώς τρόπο αποκρυσταλλώθηκαν οι δύο αυτές κύριες σχολές δεν είναι γνωστό.Πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι οι αρχαιότερες από τις γνωστές αναφορές στη μουσική της Ινδίας δεν κάνουν διάκριση σε σχολές Νότου και του Βορρά.Ως σημαντικότερη ξένη επιρροή θα πρέπει ασφαλώς να επισημάνουμε αυτή του Ισλάμ που μάλλον το ύφος της μουσικής του Βορρά επηρέασε,παρά μετέβαλε τη δομή.Ένα από τα πλέον δημοφιλή παραδοσιακά όργανα της Ινδίας είναι το κρουστό Τάμπλα,ενώ πολύ διαδεδομένες είναι οι κλίμακες ragas.Περνώντας στους σύγχρονους μουσικούς,θα σταθούμε πρώτα στο Ravi Shankar,αριστοτέχνη ερμηνευτή του εγχόρδου sitar και πολιτιστικού πρεσβευτή της μουσικής της πατρίδας του σε όλο τον κόσμο.

Ινδονησία...

Βασικό τοπικό μουσικό ιδίωμα,από τα πιο φημισμένα είναι το ''gamelan''.Το όνομα gamelan προέρχεται από τη λέξη gamel που σημαίνει σφυρί.Τα γκρουπ ποικίλουν με αριθμό μεταλλικών οργάνων που ξεπερνά τα 70. 

Κορέα-Κίνα...

Σε γενικές γραμμές η μουσική της Κορέας παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με αυτήν της Κίνας.Η μουσική τους και κυρίως της Κορέας,γενικά διακρίνεται σε μουσική της αυλής τους και σε μουσική για τους απλούς ανθρώπους. Είναι μια ταξική διάκριση που αναπτύχθηκε στη διάρκεια της δυναστείας των Cho-San (14ος-20ος αιώνας μ.Χ). 

Κι εδώ κάποια δείγματα ανατολίτικης μουσικής...

Δικτυογραφία:www.musicheaven.gr

Από τη μαθήτρια:Κουτσού Δήμητρα

Ινδική μουσική... ράγκα και τάλα

Όταν μιλάμε για την ινδική μουσική  το μυαλό μας πηγαίνει στις ανατολικές χώρες του πλανήτη.

Αυτή τη μουσική την ξεχωρίζουν τα ξεχωριστά και υπέροχα ντυσίματα και στολίδια της. 

Σ'εμάς τους δυτικούς αυτή η μουσική μας φαίνεται υπερβολική και περίεργη διότι φοράνε πολλά και πολύχρωμα πάνω τους. Για αυτούς όμως η μουσική είναι πολύ σημαντική και ιερή στη ζωή τους. 

                   

        Δομή της ινδικής μουσικής   

• μια μελωδία σόλο που συχνά εμπλουτίζεται με περίτεχνο τρόπο
• μια ρυθμική μελωδία 
• μια μορφή ισοκρατήματος 

  Ράγκα και Τάλα  

Η Ράγκα και η Τάλα , το φυσικό κούρδισμα και ο αυτοσχεδιασμός είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ινδικής κλασικής μουσικής , όπως αυτή διδάσκεται και παίζεται σήμερα. Το σύστημα είναι ‘’μονοτονικό’’ , δηλαδή η πρώτη νότα της κλίμακας που ονομάζεται Σάτζα ( τονική) διατηρείται αμετάβλητη και παίζεται συνεχώς από κάποιο από τα όργανα. Όλες οι υπόλοιπες νότες της κλίμακας καθορίζονται βάσει της σχέσης τους με την τονική. Η τονική μπορεί να καθοριστεί σε οποιοδήποτε μουσικό ύψος και μέσω της σχέσης τους με αυτήν οι άλλες νότες αποκτούν νόημα και πρέπει να καθοριστούν από τον μουσικό στα κατάλληλα διαστήματα. Αυτό θα γίνει ανάλογα με τη Ράγκα που θα ακολουθηθεί. Ράγκα είναι μια συγκεκριμένη μελωδική κίνηση πάνω σε μια μουσική κλίμακα και γι'αυτό , από την ίδια κλίμακα μπορούν να προκύψουν διαφορετικά Ράγκα. Η λέξη είναι σύνθετη και προέρχεται από τη ρίζα -ραντζ, ευχαριστώ, και την κατάληξη -γκαν , που δηλώνει πραγμάτωση. 

Η ανάπτυξη μιάς ράγκα ξεκινάει με το Αλάπ.  Όταν ολοκληρωθεί το Αλάπ ακολουθεί το Γκατ, που είναι η μελωδική σύνθεση που καθορίζει την Τάλα , τον ρυθμικό κύκλο πάνω στον οποίο θα συνεχισθεί ο αυτοσχεδιασμός, με τη συμμετοχή πλέον και των τυμπάνων . Η συλλαβή –τα συμβολίζει το θεό Σίβα , που παρέχει ευτυχία και η συλλαβή -λα τη γυναίκα του Παρβάτη, που έχει αστείρευτη ενέργεια. Η Τάλαείναι η ένωση των δύο, του Πρωταρχικού Λόγου και της φυσικής Ενέργειας.

Βίντεο 

Οι Ινδουιστές με την μουσική τους εκφράζουν συναισθήματα όπως αγάπη, μίσος, έρωτα κ.α. Επίσης τα τραγούδια τα χρησιμοποιούν για διάφορους κύκλους της ζωής.

Βιβλιογραφία: http://piliosangeet.com/el/music/48-sangeet.html

                         σχολικό βιβλίο β' γυμνασίου

Μ.Α

ΡΩΣΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Ας δούμε αρχικά την ιστορική εξέλιξη των Ρώσικων τραγουδιών:

Ρωσία είναι ένας μεγάλος και εξαιρετικά πολιτιστικά διαφορετική χώρα, με δωδεκάδες εθνικές ομάδες, κάθε ένας με τις μορφές τους λαική μουσική.Κατά την διάρκεια περιόδου Σοβιετικός κυριαρχία, η μουσική διερευνήθηκε ιδιαίτερα και κρατήθηκε μέσα σε ορισμένα όρια του περιεχομένου και της καινοτομίας.

Μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, δυτικός-ύφος βράχος και λαική μουσική έγιναν δημοφιλέστερες μουσικές μορφές στη Ρωσία.

Η Ρωσία έχει μια μακροχρόνια  ιστορία κλασσική μουσική καινοτομία.Ο πρώτος σημαντικός ρώσικος συνθέτης ήταν ο Mikhail Glinka ο οποίος πρόσθεσε τα λαικά και θρησκευτικά στοιχεία στις κλασσικές συνθέσεις, σύνθεση των πρωτοποριακών οπερών  όπως Ruslan και Lyudmila και Μια Ζωή Για το Tsar αν και αυτές οι όπερες ήταν ευδιακρίτως ρώσικα, βασίστηκαν απο την Ιταλική παράδοση. 

Στην συνέχεια θα δούμε κάποια  VIDEO  με  θέμα ''Ρώσικα παραδοσιακά τραγούδια''

....

Και ένα τελευταίο ποίο νέο!! ; )

Χριστίνα

Μπουκόφτσεβα

Β2

2ο Γυμνασιο Κιλκίς

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ :

YOUTUBE

WIKIPEDIA

Έλλη Κοκκίνου

                       Έλλη Κοκκίνου

   Η Έλλη Κοκκίνου είναι ελληνίδα τραγουδίστρια. Γεννήθηκε στης 24 Ιουλίου 1970. Συνεργάστηκε με μεγάλους καλλιτέχνες όπως Άννα Βίσση, Πασχάλης Τερζής, Σάκης Ρουβάς, Τόλης Βοσκόπουλος, Θάνος Πετρέλης, Δέσποινα Βανδή, Βασίλης Καρράς και Καλομοίρα.. Μετά απο εκπομπή του ALPHA ανακήρυχθηκε μέσα στις καλύτερες τραγουδίστριες στο νούμερο 27.

  ΤΟ 1996-2000:Κάποια μέρα, Επικίνδυνα παιχνίδια και
Αντρική κολόνια:

    Το 1996 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με την sony Music Greece και το1998 κυκλοφόρησε το πρώτο cd single me τίτλο Κάποιαμέρα.

• Κάποια μέρα:

      

     

Το 1999 κυκλοφόρησε το πρώτοcd album με τίτλο Επικίνδυνα παιχνίδια. Έκανε μεγάλη επιτυχία.

• Επικίνδυνα παιχνίδια:

 







  Το 2000 κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό cd της με τίτλο Αντρική κολόνια.

• Αντρική κολόνια:

2002-2004: Στο κόκκινο

   Το 2003 κυκλοφώρησε το cd της στο Κόκκινο το οποίο ήταν ένα από τα καλήτερα cd album της χρονιάς το οποίο έγινε πλατινένιο. Η Έλλη Κοκκίνου συνεργάστηκε με τον Γιώργο Μαζωνάκη για το τραγούδι Το Gucci των Masai το οποίο βρισκόταν στο top10 των καλήτερων τραγουδιών. Το 2004 επανακυκλοφώρησε το cd της στο Κόκκινο με τίτλο Platinum Edition το οποίο περιείχε 4 καινούργα τραγούδια και ένα ντουέτο μαζί με τον Γιώργο Τσαλίκη καθώς και ένα DVD.

• To Gucci ton Masai:  

2005-2006:SEX
   Στις 10 Νοέμβρη 2005, κυκλοφώρησε το επόμενο cd με τίτλο sex το οποίο έγινε χρυσό. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Mad Video Music Awards 2006, καθώς και ένα DVD.

2007-2009: Ειλικρινά:
  Το Νοέμβριο του 2007 κυκλοφώρησε το επόμενο cd της με τίτλο Ειλικρινά το οποίο βρέθηκε στην 2η θέση στα ελληνικά charts. Έγινε γρήγορα χρυσό.

• Λυπάμαι ειλικρινά:

 Το Νοέμβριο του 2008 κυκλοφώρησε το cd Μην τα παρατάς. Επιπλέον κυκλωφόρησε το τραγούδι Δεμένες για την ταινία η Barbie και το διαμαντένιο κάστρο.

• Μην τα παρατάς:

 Τον Απρίλιο του 2009, κυκλοφώρησε ένα digital single με το τραγούδι Πάμε Ξανά.

• Πάμε ξανά:

2010-2011: Greek  Idol & Τα Γενέθλια Μου:

  Στις 22 Ιανουαρίου του 2010, κυκλοφώρησε σε digital single το τραγούδι Όντως σε συνεργασία με τον rapperΎπο.

• Όντως:

Τον Μάρτιο του 2010, κυκλοφώρησε μια καινούργια μπαλάντα με τίτλο Αποχωρώ. Την σεζόν του 2010-2011 εμφανίζεται με τον Βασίλη καρρά αρχικά στο Fix στη Θεσσαλονίκη, ενώ μετά στο Teatro στην Αθήνα.

• Αποχωρώ:

Ο Φοίβος τους έγραψε ένα ντουέτο με τίτλο Δεν την παλεύω το οποίο έκανε πρεμιέρα στης 12 Οκτώβρη 2010.

• Δεν την παλεύω:

 To Φεβρουάριο του 2011, κυκλοφώρησε το digital single το τραγούδι Ερωτεύτικα και τα Γενέθλια μου. Στις 9 Δεκεμβρίου 2011, η Κοκκίνου κυκλοφώρησε το καινούργιο της cd με τίτλο Τα Γενέθλια μου.

• Τα γενέθλια μου και ερωτεύτηκα:

2012-2013: Καρδιά απο γυαλί:

• Καρδιά απο γυαλί:

• Albums:
• 1999: Επικίνδυνα παιχνίδια
• 2000: Αντρική κολόνια
• 2003: Στο κόκκινο
• 2003: Παραδίνομαι
• 2004: Platinum edition
• 2005: SEX
• 2006: Κι άλλο... Platinum edition
• 2007: Ειλικρινά
• 2011: Τα Γενέθλια Μου

    
 Κάπου εδώ φτάσαμε στο τέλος μας και ελπίζω να σας άρεσε αυτό που είδατε.           

   Βιβλιογραφία:

• youtube
• wikipedia

                                      

                                         ΤΕΛΟΣ

Το νταούλι με τη μορφή που το συναντούμαι σήμερα είναι γνωστό από τους Βυζαντινούς χρόνους. Το πόσο μάλιστα διαδεδομένο τόσο σε κοσμικές, όσο και θρησκευτικές εκδηλώσεις ήταν φαίνεται από τις πολλές και ποικίλες βυζαντινές και μεταβυζαντινές απεικονίσεις του σε τοιχογραφίες και ξυλόγλυπτες παραστάσεις τέμπλων και άλλων εκκλησιαστικών διακοσμητικών μοτίβων σε μοναστήρια κυρίως. Ιστορικές μαρτυρίες βεβαιώνουν ότι ήταν ένα από τα πολεμικά όργανα το οποίο εμψύχωνε τους μαχητές και δημιουργούσε πανικό στον εχθρό. Σε συνδυασμό μάλιστα με το ζουρνά δημιουργούσε παιάνες και θούριους όπου έκανε τον εχθρό να το βάζει στα πόδια. Συχνά και ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του κάνει λόγο για το νταούλι και την επίδραση του στον εχθρό, αλλά και στον ψυχισμό αυτών που το χρησιμοποιούσαν. Παλιοί οργανοπαίχτες του Ρουμλουκιού μιλούσαν για δυο και τρεις ζυγιές νταούλια τα οποία χρησιμοποιούσαν με δεξιοτεχνία οι νταουλτζήδες. Σύμφωνα δε με διασταυρωμένες πληροφορίες οι μουσικοί αυτοί αποτελούσαν μέρος του σουλτανικού στρατού.Δεν υπάρχει απόλυτα συγκεκριμένο μέγεθος νταουλιού.
Δυο όμως είναι τα στοιχεία τα οποία το προσδιορίζουν. Το πρώτο η τοπική παράδοση και το δεύτερο η σωματική διάπλαση του νταουλτζή. Αν ήταν ψηλός με μακριά χέρια, έφτιαχνε νταούλι που η διάμετρος του όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες που παραθέτουμε, έφτανε και τα 80 εκατ. Θύμα του εκσυγχρονισμού όμως έπεσε και το νταούλι, όπως άλλωστε και οι ζουρνάδες που κατασκευάζονται στον τόρνο αφού περιορίστηκε πια και το μέ­γεθός του, μέχρι και 56 με 60 εκατ. Η κατασκευή ενός νταουλιού απαιτεί λεπτούς χειρισμούς και κυρίως υπομονή όσον αφορά την επεξεργασία του δέρματος που σύμφωνα με την παράδοση το καλύτερο είναι αυτό του γαϊδάρου, μετά του λύκου και μετά του βοδιού. Για την επίπονη και βρώμικη αυτή κατεργασία του δέρματος ακολουθούνται κυρίως δύο τρόποι. Αφού γδάρουν το δέρμα με πολύ προσοχή να μην κοπεί και δημιουργηθούν τρύπες, τότε το αφήνουν τεντωμένο σε μια χιαστή να ξεραθεί στον ήλιο, να φύγουν τα νερά του αφού προηγουμένως το πασπαλίσουν με χοντρό αλάτι προσθέτοντας και λίγη στύψη. Αφού τραβήξουν τα νερά του, τότε το ξεκρεμάνε και το βάζουν μέσα σε σβησμένο ασβέστη με νερό για 5 περίπου μέρες με σκοπό να πέσουν οι τρίχες του. Μετά το καθαρίζουν με μια σπάτουλα ή και με ένα κομμάτι γυαλί και αφαιρούν λύπη και άλλα ανεπιθύμητα εξογκώματα. Αφού τελειώσει και η επεξεργασία αυτή το αλείφουν με χοιρινό λίπος ή λάδι για να στέκει μαλακό και να μην σπάσει. Ακολουθεί το τέντωμα του στις διαστάσεις που θέλουν σε δυο ξύλινα στεφάνια Τα στεφάνια αυτά προσαρμόζονται με καβύλιες στις δύο ξύλινες βάσεις. Στη συνέχεια ανοίγουν ανά δέκα περίπου εκατοστά τρύπες στο δέρμα περιμετρικά και περνούν από μέσα σχοινί και το σφίγγουν πάνω στο σκελετό. Το σφίξιμο και το δέσιμο του δέρματος πάνω στο σκελετό έχει διάφορες μεθόδους οι οποίες για κάθε περιοχή είναι συγκεκριμένες "Κόντρα και σταυρωτά" τ\ς λένε στο Ρουμλούκι. Η κυλινδρική επιφάνεια του νταουλιού είναι ξύλινη και σήμερα γίνεται από κόντρα πλακέ. Παλιότερα για να συμπληρωθούν οι διαστάσεις της που μπορεί να έφταναν τα 60 εκατοστά φάρδος και τα δύο περίπου μέτρα μήκος απαιτούσε τέχνη και επιμονή μεγάλη γιατί με ειδικά τσιβιά, περτσίνια και κλειδιά έπρεπε να ενωθούν τα κομμάτια του ξύλου έτσι ώστε να μην αφήνουν τον αέρα να περνάει παρά μόνο από τις δυο, τρεις ή και τέσσερις τρύπες ή κάποτε και τη μία που άνοιγαν επίτηδες για να ξεθυμαίνει ο αέρας που μαζεύονταν από το παίξιμο και τις μεγάλες παλμικές κινήσεις την ώρα του παιξίματος. Παλιοί νταουλτζήδες λένε ότι το κάθε κατέβασμα του κόπανου πάνω στο δέρμα έχει τόση δύναμη που μπορεί να σκοτώσει και μοσχάρι "αν το πετύχεις στο σταυρό".

Το νταούλι παίζεται με συγκεκριμένη τεχνική και η τέχνη του χτυπήματος είναι κυρίαρχη στην μελωδία. Παίζεται με δύο χαρακτηριστικά ξύλα. Το ένα μήκους 40 περίπου εκατοστών χοντρό το λένε κόπανο και το άλλο μακρύτερο κατά δέκα εκατοστά το λένε βίτσα και είναι λεπτό ώστε να λυγίζει στο χτύπημα και στους κραδασμούς του δέρματος. Σπάνια νταουλτζής να μην κατασκευάζει και το νταούλι που παίζει, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τους ζουρνατζήδες που είναι οι ίδιοι κατασκευαστές του ζουρνά. Συνήθιζαν η μια από τις δύο δερμάτινες βάσεις να είναι λίγο μεγαλύτερη από την άλλη και το δέρμα της να είναι από την ράχη του ζώου ώστε να είναι παχύτερο για να αντέχει τους χτύπους του κόπανου που είναι και οι ισχυροί χρόνοι του μέτρου και ο ήχος να βγαίνει βαθύς και υπόκωφος. Το δέρμα της άλλης μεριάς είναι πιο λεπτό και δέχεται από τη βέργα τους αδύνατους χρόνους του μέτρου που βγάζουν και οξύτερο ήχο. Ακόμη, το σφίξιμο, δηλαδή το κούρδισμα του νταουλιού απαιτεί γνώση και δεξιοτεχνία και το αποτέλεσμα είναι αυτό που ξεχωρίζει νταουλτζή από νταουλτζή γιατί το κούρδισμά του πρέπει να γίνεταιστην τονικότητα του ζουρνά όχι μόνο του πρίμου που πετυχαίνει ο μάστορας, αλλά και του πασαδόρου. Παρόλα αυτά και την μακραίωνη παράδοση "όσο και αν στα νταούλια των καλών νταουλιέρηδων, γράφει ο Φοίβος Ανωγειανάκης, είναι φανερή η διαφορετική τονική οξύτητα στις δύο δερμάτινες επιφάνειες. Δε μπορούμε να μιλάμε για καθορισμένη τονική σχέση ανάμεσα στις δύο αυτές επιφάνειες. Σε ορισμένες ωστόσο ζυγιές, το νταούλι έχει μια κάποια "τονική " σχέση με το ζουρνά που συνοδεύει. Αν και δυσδιάκριτη, η σχέση αυτή είναι άλλοτε ένα διάστημα ογδόης και άλλοτε ένα διάστημα τετάρτης ή πέμπτης καθαρής, μεταξύ της τονικής της κλίμακας, στην οποία παίζει ο ζουρνάς, του "φθόγγου " που δίνει η δερμάτινη επιφάνεια του νταουλιού με το βαρύτερο ήχο. Την τονική αυτή σχέση τη συναντάμε στις ζυγιές εκείνες που τα μέλη τους παίζουν πολλά χρόνια μαζί. Με την πολύχρονη μουσική συμβίωση, που κάποτε κρατάει μια ολόκληρη ζωή, ο νταουλτζής συνηθίζει σιγά-σιγά την κλίμακα στην οποία παίζει τις μελωδίες του ο ζουρνάς-ή ίδια πάντα κλίμακα, εφόσον πρόκειται για τον ίδιο ζουρνά. Την συνηθίζει δηλαδή, την ακούει από μέσα του. Τόσο, ώστε όταν τεζάρει το σχοινί του νταουλιού του, όταν δηλαδή το "κουρντίζει", η δερμάτινη επιφάνεια που κτυπάει ο κόπανος να δίνει ένα ήχο που "κολλάει", όπως λέει, με τη φωνή του ζουρνά": την τονική, την πέμπτη ή την τέταρτη της κλίμακας στην οποία παίζει ο ζουρνάς,. Έτσι το νταούλι - όταν και σε οποία ζυγιά παρατηρείται αυτό το φαινόμενο - παράλληλα με την κύρια λειτουργία του, την   "αντιστικτική" ρυθμικήσυνοδεία, λειτουργεί και σαν "αρμονικό", όπως θα μπορούσαμε να πούμε, όργανο. Συνοδεύει δηλαδή τη μελωδία του ζουρνά με μια δυσδιάκριτη, υποτυπώδη "αρμονία ", μ' ένα "ίσο ", τόσο γνωστό στον Έλληνα μουσικό από το βυζαντινό μέλος, όπως και από το παίξιμο άλλων λαϊκών οργάνων, π.χ. της γκάιντας, της λύρας, κ. α."Το κείμενο του Ανωγειανάκη για την μουσική διάσταση του νταουλιού θεωρείται εξαιρετικά κατατοπιστικό και για τους τρόπους παιξίματος του "Στη συνοδεία του νταουλιού, γράφει ο Φοίβος Ανωγεινάκης, διακρίνουμε δύο τρόπους παιξίματος, που υπαγορεύονται από το ρυθμικό τύπο της μουσικής που συνοδεύει κάθε φορά το νταούλι. Ο καλός νταουλτζής ξομπλιάζει διαρκώς το παίξιμο του μ' ενδιάμεσα χτυπήματα -υποδιαιρέσεις των ισχυρών και αδύνατων χρόνων- άλλοτε με τον κόπανο και άλλοτε με τη βίτσα, αντιστρέφει, για λίγες στιγμές, τη λειτουργία των δύο χεριών και χτυπάει τους ισχυρούς χρόνους με τη βέργα (αριστερό χέρι) και τους αδύνατους με τον κόπανο (δεξί χέρι) γυρίζει το νταούλι ώστε ο κόπανος να χτυπάει τη δερμάτινη επιφάνεια που δίνει τον ψηλότερο φθόγγο χτυπάει άλλοτε το στεφάνι και άλλοτε το έδαφος αντί τη δερμάτινη επιφάνεια του νταουλιού. Ενώ παράλληλα, ο τρόπος με τον οποίο χτυπάει τη δερμάτινη επιφάνεια, δυνατά ή σιγά, κοφτά και σκληρά ή μαλακά και ξυστά, όπως και το μέρος στο οποίο τη χτυπάει, στο κέντρο, προς την περιφέρεια ή πολύ κοντά στο στεφάνι, χαρίζουν κάθε φορά κι ένα διαφορετικό τόνο στο χρώμα του ήχου. Όταν πάλι η μελωδία που συνοδεύει είναι ελεύθερου ρυθμικού τύπου, όπως τα τραπεζιάτικα ή πολλά, αργά κλέφτικα τραγούδια, τότε το νταούλι περιορίζεται σε αραιά χτυπήματα του κόπανου, που συνοδεύονται από ένα τρέμολο, σαν απόηχος, από τη βέργα (αριστερό χέρι). Ή ένα τρέμολο από τον κόπανο και τη βέργα, μαζί ή χωριστά. Τα αραιά αυτά χτυπήματα και το τρέμολο είναι ένα είδος ρυθμικής στίξης στις μελωδίες ελεύθερου ρυθμικού τύπου"

Βραζιλιάνικοι ρυθμοί...Σάμπα!

  Η  Βραζιλία  είναι η μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, στη Νότια Αμερική. Επίσης, είναι η πέμπτη μεγαλύτερη σε έκταση χώρα στον κόσμο, και πέμπτη σε πληθυσμό.Οι  Αφροαμερικάνικες κοινότητες στη Βραζιλία διατηρούν πολλά στοιχεία από τις αφρικανικές ρίζες τους, με ζωηρούς και έντονα συγκοπτόμενους ρυθμούς, αντιφωνικό τραγούδι και την κυριαρχία των κρουστών. Ο συνδυασμός πορτογαλικών με αφρικανικά στοιχεία είναι ιδιαίτερα προφανής στους βραζιλιάνικους παραδοσιακούς χορούς.

Το πιο δημοφιλές βέβαια είδος μουσικής από τη Βραζιλία, είναι η σάμπα. Στις αρχές του 20ου αι., η σάμπα εξελίσσεται στις γειτονιές του Ρίο ντε Τζανέιρο, που κατοικούνταν κυρίως από φτωχούς μαύρους, απόγονους των σκλάβων. Η δημοτικότητα της σάμπα αναπτύχθηκε κατά τον 20ο αι., παράλληλα με την παγκόσμια δημοτικότητα του καρναβαλιού του Ρίο ντε Τζανέιρο.

Το καρναβάλι πρωτοεμφανίζεται στη Μεσαιωνική Ευρώπη. Οι προετοιμασίες για το καρναβάλη στη Βραζιλία διαρκούν πολλούς μήνες. Δημιουργούνται γι' αυτό διάφορες σχολές σάμπα, που εκπροσωπούν η καθεμιά και μια φαβέλα. Κάθε αναφορά στη Βραζιλία είναι συνυφασμένη με φαντασμαγορικές παρελάσεις και με τις γιορτές σάμπα.Η λέξη σάμπα παραπέμπει στη μαγεία και στη φαντασία, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη χώρα στο σύνολο της, αλλά και τον εθνικό της χορό.Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, ο όρος σάμπα γεννή­θηκε στην Αγκόλα, όπου για πολλά χρόνια οι νέοι των αυτοχθόνων φυλών χόρευαν στους φρενήρες ρυθμούς του σέμπα για να τιμήσουν τους θεούς του έρωτα και της γονιμό­τητας.  Η σάμπα, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, είναι το είδος χορού που προέκυψε το 1917 -όταν οι αίθουσες χορού έγιναν μικρότερες- από τη σάμπα καριόκα, μια παραλλαγή της σάμπα που χόρευαν για πολλά χρόνια στην περιοχή Καριόκα, γύρω από τον ομώνυμο ποταμό που διέσχιζε το Ρίο ντε Ζανέιρο. Η σάμπα έγινε γνωστή σε αυτή την περιο­χή στις αρχές του αιώνα από τους μαύρους των επαρχιών, που έρχονταν στο Ρίο για το καρναβάλι. Η Samba παραμένει μέχρι και σήμερα ο πιο δημοφιλής χορός στη Βραζιλία διατηρώντας αρκετά από τα αρχικά χαρακτηριστικά της (σε αντίθεση με τον τρόπο που χορεύεται σε Ευρώπη και Αμερική).  Μερικά βίντεο με...Σάμπα : ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ :  Βιβλίο  μουσικής  Β γυμνασίου ( σελ. 40 ) ΔΙΚΤΥΟΓΡΑΦΙΑ :  http://www.youtube.com/watch?v=3C-qhLzqvvk http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Fh6ZGe3Pcs4 http://www.danzafuerte.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=67&Itemid=73https://www.google.com/imghp?hl=el&tab=wi Καζλαράκης  Γιάννης Τμήμα Β1

ώρα για μια βολτα στην Αργεντινή....

...Το τανγκό είναι είδος μουσικής και χορού αργεντίνικης προέλευσης.Η πραγματική όμως προέλευση του είναι από τους σκλάβους της Δομηνικανής Δημοκρατίας γύρω στο 18ο αιώνα. Οι Γάλλοι αποικιοκράτες αρέσκονταν να διασκεδάζουν με τα τραγούδια και τους χορούς των σκλάβων. Έτσι προήλθε σιγά σιγά ο ρυθμός του τανγκό.Τα πρώτα τανγκό παίζονταν στο Μπουένος Άιρες και Μοντεβίδεο από μετανάστες.  Η χρυσή εποχή του Τανγκό (1935-1952) σηματοδότησε τη γενιά εκείνης της εποχής. Από τις κακόφημες περιοχές πέρασε στα σαλόνια της αριστοκρατίας. Μεγάλες ορχήστρες έπαιζαν τανγκό για τις αστικές και αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.

   Γύρω στο 1983 μετά την πτώση της δικτατορίας στην Αργεντινή ακολούθησε μια δεύτερη χρυσή εποχή του Τανγκό. Ονομαστοί τραγουδιστές έκαναν περιοδείες στην Ευρώπη και στην Αμερική τραγουδώντας μουσική τανγκό συνοδεύοντας τη με τον εντυπωσιακό χορό. Το ενδιαφερον για το τανγκό συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

 

Ο χορός τανγκό χορεύεται από ζευγάρια αγκαλιασμένα.Οι φιγούρες είναι δραματικές και δυναμικές ταυτόχρονα, καθώς και απαλές και κοφτές. Δεν έχει τυποποιημένα βήματα αλλά είναι αυτοσχέδιο σχήμα χορευτικών κινήσεων ανάλογα με την μουσική και τη διάθεση του ζευγαριού. Κατά την διάρκεια του χορού υπάρχει αλληλοεξάρτηση μεταξύ του ζευγαριού καθώς ο ένας ακουμπάει τον άλλον στο πάνω μέρος του κορμιού τους. Ο χορός αυτός είναι πολυ ερωτικός , αισθησιακός. Το ζευγαρι γίνεται ένα σώμα μια ψυχή. Οι θεατές που βλέπουν αυτόν τον ερωτικό χορό μαγεύονται και γοητεύονται από τον έντονο πάθος και δυναμισμό που εκπέμπεται.Σήμερα το τανγκό έχει διάφορα χορευτικά στυλ ανάλογα το ρυθμό της μουσικής ,την ταχύτητα, τις κινήσεις των σωμάτων κ.α. Διδάσκεται από χορευτές και ειδικά οι λατίνοι διδάσκαλοι είναι φημισμένοι για την τέχνη τους και το αξίζουν.

Το Τάνγκο στην Ελλάδα....

Το 1914, ενώ η Δυτική Ευρώπη ετοιμάζεται για τον πρώτο μεγάλο πόλεμο, το τανγκό φτάνει στην Ελλάδα. Τότε χρονολογείται ένα από τα πρώτα Ελληνικά τανγκό που ακούστηκε στην οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Στα Παραπήγματα». Οχτώ χρόνια αργότερα, το 1922, παρουσιάστηκαν οι «Ξενύχτηδες» του Ερμή Πόγγη, ενώ στην οπερέτα «Απάχηδες των Αθηνών» του Νίκου Χατζηαποστόλου ακούστηκαν τα τανγκό «Πόσο σ’ έχω συμπαθήσει» και «Μόνο με σένα να ζήσω πως ποθώ». Απ εκεί και έπειτα τα πράγματα εξελίχθηκαν ταχύτατα. Ο ανεπανάληπτος Αττίκ έγραψε το «Τόσοι σού ‘ παν σ’ αγαπώ» και την «Πρώτη Αγάπη» το 1925 τα οποία τραγούδησαν οι πρώτοι τραγουδιστές του τανγκό Αλίκη Βιτσίου και Πέτρος Επιτροπάκη.

Στα 1928 το τανγκό αποκτά Αργεντίνικο άρωμα. Τότε πρωτοήλθε στην Αθήνα, από το Μπουένος Άιρες, ο Εντουάρντο Μπιάνκο, ενώ την ίδια εποχή ξεκίνησε να γράφει στίχους για τανγκό ο πολυγραφότερος Έλληνας στιχουργός του είδους, ο Πωλ Μενεστρέλ (Γιάννης Χυδίρογλου). Τα πιο όμορφα τανγκό του μεσοπολέμου Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, είτε μας αρέσει, είτε όχι, η Αθήνα “πνίγεται” στα τανγκό. Τα ωραιότερα και χιλιοτραγουδισμένα τραγούδια εκείνης της εποχής ήταν: – Το «Κι όμως κι όμως» που έγραψε ο Αττίκ το 1929 υπήρξαν έντεκα (11) διαφορετικές εκδόσεις του, ενώ η Δανάη πρωτοτραγούδησε το «Ζητάτε να σας πω» το 1930. – Την ίδια χρονιά γράφτηκε η περίφημη «Ρεζεντά» της Λόλας Βώττη που τραγούδησε ο Ορέστης Μακρής και η Πάολα Νικολέσκο, ενώ το «Πες μου γιατί μωρό μου» του Κώστα Γιαννίδη ακουγόταν στην επιθεώρηση «Μαζινό» που παιζόταν στο θέατρο Ιντεάλ. – Η «Πάολα» του Χρήστου Χαιρόπουλου ακούστηκε την ίδια χρονιά με την ίδια την Πάολα. – Το 1932 ακούστηκε το «Μην πιστέψεις τη γυναίκα είναι ψέμμα» του Γρηγόρη Κωνσταντινίδη στην επιθεώρηση «Η Τετραπέρατη». – Η πρώτη εμφάνιση της Σοφίας Βέμπο σε τανγκό ήταν το 1933 με την «Τσιγγάνα Μαυρομάτα» της Λόλας Βώττη στην επιθεώρηση «Παπαγάλος» .

  ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

  σχολικό βιβλίο Β΄  Γυμνασιου : σελίδες : 43 - 44

 ΔΥΚΤΥΟΓΡΑΦΙΑ

εικόνες:αργεντίνικο τάνγκο

βίντεο : Αργεντινή η χόρα του τανγκού

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ  ΓΕΩΡΓΙΑ

ΧΟΝΔΡΟΥ  ΔΗΜΗΤΡΑ