Η Επτανησιακή Σχολή

Η Επτανησιακή Σχολή

Με τον όρο επτανησιακή σχολή εννοούμε τη λογοτεχνική παραγωγή των Ιονίων νήσων από τις τελευταίες δεκαετίας του 18ου αιωνα έως το τέλος του 19ου αιωνα. Τα επτάνησα δεν γνώρισαν ποτέ την οθωμανική κυριαρχία, όμως για αιώνες βρίσκονταν κάτω από ενετική κυρίως κυριαρχία. Ήρθαν έτσι ευκολότερα σε επικοινωνία και σε αμεσότερη επα΄φή με το δυτικό πολιτισμό, πράγμα που τους έδωσε τη δυνατότητα να αναπτύξουν σημαντική πνευματική δραστηριότητα που εκδηλώθηκε όχι μονο στη λογοτεχνια, αλλα και στη μουσικη και τη ζωγραφικη. Οι λογοτεχνες που εγιναν εκφραστες της δραστηριοτητας αυτης παρουσιαζουν κοινα χαρακτηριστικα τοσο στα θεματα, οσο και στο υφος, που δειχνουν κοινα ενδιαφεροντα, τασεις και αναζητησεις και επιτρεπουν στους μελετητες να τους καταταξουν στην ιδια Σχολη. Στην διαρκεια του 19οθ αιωνα η λογοτεχνικη παραγωγη των Επτανησων περασε στην Ιστορια της λογοτεχνιας μας με το ονομα:Επτανησιακη Σχολη. Η σχολη αυτή παρυοσιασε κυριως ποιητικα εργα (λυρικα, επικολυρικα και σατιρικα) και ακολουθησε το ρυεμα του ρομαντισμου. Η πεζογραφια εμφανιζεται σχετικα φτωχη και περιοριζεται κυριως στο κριτικο δικιμιο. Η Σχολη συνεβαλε και στην αναπτυξη του θεατρου με σημαντικοτερο εργο το Βασιλικο του Ματεσι (1830), το πρωτο θεατρικο μας εργο με κοινωνικο περιεχομενο.

Η ποιηση γραφεται αποκλειστικα στην δημοτικη γλωσσα με λιγα δανεια από τα επτανησιακα ιδιωματα και τη λόγια παράδοση.Τα θεματα που πραγματευονται οι Επτανησιακοι ποιητες είναι: η πατριδα, η φυση,

και ο ερωτας στην πιο αγνη μορφη του. Οι περισσοτεροι από αυτους είναι ολιγογραφοι σε σχεση με τους Φαναριωτες και τους Αθηναιους πομαντικους και επεξεργαζονται με ιδιαιτερη φροντιδα το στοιχο τους, ώστε να δινουν στα ποιηματα τους οσο γινεται πιο αψογη μορφη.

Γεναρχης της Επτανησιακης Σχολης είναι ο εθνικος μας ποιητης Διονυσιος Σολωμος.

Σολωμικοί ποιητές

Το έργο τους φέρει τα ίχνη της σολωμικής επίδρασης, ενώ οι ίδιοι συνέβαλαν στη μελέτη και τη διάδοση της ποίησης του Σολωμού. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο Αντ. Μάτεσης και το κοινωνικό ρομαντικό δράμα του:<< Ο Βασιλικός>>, ο Γεώργιος Τερτσέτης και η σημαντική προσπάθειά του για τη διάδοση της δημοτικής γλώσσας -Το φίλημα, Οι Γάμοι του Μ. Αλέξανδρου, Κόρρινα και Πίνδαρος- και ο επίσης δημοτικιστής Ιουλ. Τυπάλδος, ο οποίος απέδωσε στα Ελληνικά τμήμα της Ελευθερωμένης Ιερουσαλήμ του Torquato Tasso. Ακολουθούν οι Γερ. Μαρκοράς με το έργο Ο Όρκος και ο Ιάκωβος Πολυλάς με περιορισμένο μεν ποιητικό και πεζογραφικό έργο, αλλά σημαντική συμβολή σε μεταφραστικά και κριτικά έργα. Εξέδωσε τα Ευρισκόμενα, το σύνολο των έργων του Διονυσιου Σολωμού.

Μετασολωμικοί ποιητές

Δραστηριοποιούνται μετά το θάνατο του Σολωμού (1857). Ποιητές-μεταφραστές που έχουν δεχθεί επιδράσεις από τις κριτικές απόψεις του Πολυλά για την εφαρμογή ενός φιλόδοξου μεταφραστικού έργου εμπλουτισμού της επτανησιακής λογοτεχνίας με νεοελληνικές αποδόσεις έργων της αρχαιοελληνικής και της σύγχρονής τους ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Κυριότεροι εκπρόσωποι αυτής της περιόδου είναι ο Στ. Χρυσομάλλης, ο Γ. Καλοσγούρος –γνωστός για τα κριτικά του δοκίμια- και ο Ν. Κογεβίνας.

Εξωσολωμικοί ποιητές

Δεν ανήκουν στη σφαίρα επιρροής του Σολωμού. Κυριότεροι εκπρόσωποι των εξωσολωμικών ποιητών θεωρούνται ο Ανδρέας Κάλβος (1792-1869), ο έτερος κορυφαίος της επτανησιακής ποίησης, αν και στην εποχή του το έργο του αντιμετωπίστηκε με καχυποψία από τους συμπατριώτες του. Σημαντικός ποιητής είναι και ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824-1879), που λειτουργεί και ως μεσολαβητής ανάμεσα στην επτανησιακή και την ελλαδική (αθηναϊκή) λογοτεχνία του 19ου αι. -Κυρά Φροσύνη, Αθανάσιος Διάκος, Αστραπόγιαννος, Φωτεινός. Με επιδράσεις από το γαλλικό ρομαντισμό προσπάθησε να αφηγηθεί την ελληνική ιστορία με έντεχνο τρόπο και να συμβάλλει στην εμπέδωση της εθνικής αυτογνωσίας. Ξεχωριστός υπήρξε επίσης ο Ανδρέας Λασκαράτος - Μυστήρια της Κεφαλονιάς, Ιδού ο Άνθρωπος- καταγραφέας ηθών με επαναστατικές ιδέες. Αφορίστηκε από την εκκλησία εξαιτίας της σύγκρουσής του με τον τοπικό κλήρο.

ΣΧΕΤΙΚΑ VIDEOS:

· http://www.youtube.com/watch?v=Lig6YF4SYKA