ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ ΛΑΙΚΑ ΚΑΙ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ(ΙΣΤΟΡΙΑ).

Από τη δεκαετία του 1930 και μετά, οι κατάλογοι δίσκων ονόμασαν «ΔΗΜΟΤΙΚΑ» εκείνα τα τραγούδια που εκφράζανε το λαό της υπαίθρου, και «ΛΑΪΚΑ» εκείνα που εκφράζανε τις χαμηλότερες τάξεις και στρώματα των πόλεων. Κι αυτές οι ονομασίες από τους καταλόγους δίσκων περάσανε στην κοινή χρήση. Για ένα βραχύ διάστημα (1930-1937), δίπλα στην ονομασία «ΛΑΪΚΑ» μπήκε και ο παράτιτλος «ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ». Μετά το 1937, αυτός ο παράτιτλος παραμερίστηκε και παρέμεινε μόνον ο τίτλος «ΛΑΪΚΑ». Όμως οι εχθροί και οι άσπονδοι φίλοι του Λαϊκού Τραγουδιού χρησιμοποίησαν τον όρο «Ρεμπέτικα», με αρνητικά σημαινόμενο, με σκοπό να το δυσφημίσουν. Σ' αυτό το κείμενο, όσες φορές αναφέρω τον όρο «Ρεμπέτικα», θα τον χρησιμοποιώ χωρίς καθόλου αρνητικά σημαινόμενο.Το Λαϊκό Τραγούδι (στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και τα λεγόμενα Ρεμπέτικα της δεκαετίας του 1930), χρειάζεται έναν επιστημονικό ορισμό και μιαν επίσης επιστημονική περιοδολόγηση.Το Λαϊκό Τραγούδι είναι ένα καλλιτεχνικό είδος, που βασίζεται σε ζωντανά παραδοσιακά στοιχεία, και εκφράζει τη ζωή των πόλεων, από τη σκοπιά των χαμηλότερων κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.  Λίγα λόγια για έναν από τους μεγαλύτερους μουσικοσυνθέτες που έχουν περάσει.  

Βασίλης Τσιτσάνης, ένας μεγάλος μουσικοσυνθέτης, στιχουργός και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού

Ήταν μια μέρα του Γενάρη, 18 του μήνα, το σωτήριο έτος 1915, στα Τρίκαλα, μια πόλη της Θεσσαλίας. Εκεί γεννήθηκε ο Βασίλης Τσιτσάνης. Τότε ανέτειλε, ίσως ο μεγαλύτερος και πιο εμπνευσμένος συνθέτης του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού όλων των εποχών.Tο μπουζούκι το έπαιζε ο πατέρας του αλλά ήταν απαγορευμένο για το μικρό Βασίλη. Όμως η μουσική δεν τον άφηνε αδιάφορο. Άρχισε να παίρνει μαθήματα βιολιού ενώ τα σχέδια της μητέρας του Βικτορίας ήταν να γίνει ένας μεγάλος δικηγόρος. Μεγάλος έγινε και δικηγόρος έγινε, γιατί μέσα από τα τραγούδια του υπερασπιζόταν τα δίκια του αδικημένου, τραγουδούσε τον πόνο του λαού, τον έρωτα όπως τον νιώθουν οι απλοί άνθρωποι. Ο πατέρας του πεθαίνει νωρίς, όταν ήταν ακόμη στο δημοτικό σχολείο ο Βασίλης. Τα πράγματα γίνονται δύσκολα για την οικογένεια. Ο Βασίλης ήταν καλός στα γράμματα αλλά και στη μουσική. Το βιολί τον βοηθάει να βγάζει κανένα χαρτζιλίκι, ενώ ταυτόχρονα "σκαλίζει" τη μεγάλη του αγάπη, το απαγορευμένο μέχρι πριν λίγο καιρό μπουζούκι του πατέρα του.Το 1937 κατεβαίνει στην Αθήνα για να γίνει δικηγόρος. Το μπουζούκι το έχει μάθει καλά και αρχικά παίζει σε ταβερνάκια, ενώ το φθινόπωρο γράφεται στη Νομική σχολή. Αρχίζει επίσης να εργάζεται στο κέντρο "Μπιζέλια".

Η πρώτη ηχογράφηση ήρθε όταν ήταν ακόμη 22 ετών: "σ΄ενα τεκέ μπουκάρανε" και έγινε στην ΟDEON ενώ λίγο αργότερα ηχογραφεί και το: "Να γιατί γυρνώ μεσ΄στην Αθήνα". Η ζωή συνεχίζεται και μόλις και μετά βίας βγαίνουν τα προς το ζειν..........βλέπεις τότε οι ελαφρρίσει την πλάτη στη γνήσια ελληνική μουσική έκφραση και τα εμβατήρια έδιναν και έπαιρναν.     Ο φασισμός του Μεταξά αγνοούσε τον πόνο, τη λύπη τα δίκια του εργαζόμενου.Το Μάρτη του '38, παρουσιάζεται στο Τάγμα Τηλεγραφητών, στη Θεσσαλονίκη. Στο στρατό γράφει πολλά τραγούδια, ενώ ταυτόχρονα αρχίζει να καθιερώνεται επαγγελματικά. Οι πύλες των εταιριών ανοίγουν διάπλατα, αλλά έπρεπε να κατεβαίνει στην Αθήνα για να ηχογραφεί αφού οι εταιρίες είχαν στην πρωτεύουσα την έδρα τους. Αναγκαζόταν να παίρνει άδειες και επειδή δεν γύριζε έγκαιρα στο στρατόπεδο βρισκόταν συχνά στο πειθαρχείο. Μια χειμωνιάτικη βραδιά, στο πειθαρχείο όπου βρισκόταν, έγραψε την περίφημη "Αρχόντισσα", που τραγουδά για μία εξαιρετικά όμορφη γυναίκα, πραγματική αρχόντισσα στην ομορφιά. όμυαλοι είχαν γυ 

    O Τσιτσάνης αποκτά τη θέση του στην Ιστορία του ελληνικού  τραγουδιού. Οι επιτυχίες έρχονται η μία μετά την άλλη. Η δουλειά του είναι το πάθος του. Το μπουζούκι "κελαιδάει" στα χέρια του, βγαίνουν μουσικές που αγγίζουν την καρδιά μας. Είναι ελληνικά τραγούδια αυτά, καμωμένα από έναν Έλληνα με μεράκι, για ελληνικές ψυχές και συναισθήματα. Δουλεύει στου "Τζίμη του Χοντρού", στην οδό Αχαρνών και την περίοδο αυτή γνωρίζεται με την Σωτηρία Μπέλλου και την Μαρίκα Νίνου. Εκείνη την εποχή γύρω στο 50, πολλοί επώνυμοι πέρασαν από το μαγαζί. Όλοι τους μαγεμένοι από το ιδιαίτερο άκουσμα των τραγουδιών του Τσιτσάνη. Ανάμεσά τους και δύο μεγάλες μορφές της νεώτερης ελληνικής μουσικής, ο Μάνος Χατζηδάκης και ο Μίκης Θεοδωράκης.......που ξέρεις, μπορεί τα μαθήματα που τους έδωσε ο Τσιτσάνης με τα τραγούδια του να ήταν οι καταλύτες για τα τραγούδια που μας χάρισαν αυτοί οι δύο μεγάλοι.....και σίγουρα έτσι θα είναι.
Γύρω στο 55 αρχίζει η εποχή της Ινδοκρατίας. Συνθετίσκοι και διάφοροι "επιπλέοντες" έπαιρναν τη μουσική από ινδικούς δίσκους, της έβαζαν ελληνικούς στίχους και την πάσαραν ως δική τους, με αποτέλεσμα τα ακούσματα να αρχίζουν να αλλιώνονται.......                

Tελευταίος σταθμός ήταν το "Χάραμα" στην  Καισαριανή..........το μαγαζί του Τσιτσάνη. Έτσι το έλεγαν όλοι εκείνοι που αγάπησαν τον Βασίλη. Το 1983 η υγεία του κλονίζεται. Τα Χριστούγεννα του ίδιου χρόνου, το πάλκο ήταν άδειο. Χωρίς το μεγάλο δημιουργό, όλα έλειπαν. Ας ήταν η μουσική η ίδια. Η ερμηνεία χάθηκε. Στις 18 Γενάρη του 1984 ο Βασίλης Τσιτσάνης άφησε την τελευταία του πνοή.                                   http://www.tsitsanis.gr/rempetiko       https://www.google.gr/search?q=%CE%A4%CE%A3%CE%99%CE%A4%CE%A3%CE%91%CE%9D%CE%97%CE%A3&hl=el&biw=1297&bih=638&prmd=imvnsl&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=pWxeT92BPOPl4QTgqbSNBQ&ved=0CFgQsAQ