TA drums

Η αινια drum προερχετε από tη λέξη trom(me)/drom(me) που ήταν ένας κούφιος κύλινδρος ή ημισφαίριο με μια μεμβράνη τεντωμένη στην ανοιχτή του πλευρά και παιζόταν χτυπώντας τη μεμβράνη με τα χέρια ή με μικρές ράβδους.Πρώτη γνωστή αναφορά το 15ο αιώνα στην Ολλανδία και στην κεντρική και νότια Γερμανία.
Τα drums (όπως συνηθίζεται να αποκαλείται ένα drum kit) είναι συνήθως μία συλλογή από τυμπανα αλλα και αλλα κρουστα οπως π.χ(πιατινια,χαi χaτ και οτι αλλο επιθιμει ο καθενας drumer)
Ο drumer χρησιμοποιεί τις ΜΠΑΚΕΤΕΣ για να χτυπάει τα ντράμς και να προκαλεί δονήσεις στις μεμβράνες τους ώστε να παράγεται ο ήχος.Επίσης, χρησιμοποιείται ένα ΠΕΝΤΑΛ για το μπασο τυμπανο `η αλλιως ΜΠΟΤΑ.Τέλος, και για το ΧΑΙ ΧΑΤ χρησιμοποιείται ένα πεντάλι ώστε τα πιατίνια που το αποτελούν να ανοιγοκλείνουν μέσω μίας βάσης.
τhttp://www.beverleydrums.com/drumguide/bev_stadium.jpg

Ταμπούρο

Το Ταμπούρο είναι ένα κυλινδρικό τύμπανο το οποίο φτιάχνεται από μεταλο και τυμπανοκεφαλές(μεμβρανες), τεντωμένες στα πάνω και κάτω ανοίγματα.Το ταμπουρο ακομα εχει ενα πλεγμα απο την κατω πλευρα το οποιο παλεται καθε φορα που χτυπας ενα μελος της drum,δημιουργοντας ενα ηχο βροχης,κροταλισματος,δινει διαρκια στο χτυπο.Το πλέγμα μπορεί να "απενεργοποιηθεί" αν το χαρακτηριστικό αυτό δεν είναι επιθυμητό.

Μπάσο τύμπανο

Το Μπάσο Τύμπανο, το οποίο συχνά αναφέρεται ως Μπότα, είναι ένα από τα βασικότερα μέρη ενός σετ drum διοτι πανω σε αυτο στιριζονται τα δυο μικροτερα τυμπανα(τομ) αλλα ακομα 'κραταει' τον ρυθμο ενος beat.

Τομ

Τα τομ είναι μικρά τυμπανα που έχουν τις ρίζες τους στη Νοτιοαμερικανική και Ασιατική κουλτούρα. Εισήχθηκαν για πρώτη φορά στο σετ των drums στα τέλη του 20ου αιώνα.

Βαθυ
Το βαθυ τυμπανο ανοικει στα τομ ειναι το τομ του οποιου ο ηχος ειναι βαθυτερος απο ολων των υπολυπων.

Πιατίνια

Τα Πιατίνια είναι λεπτά μεταλλικα κρουστα όργανα σε σχήμα πιάτου. Χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το μέγεθος τους και το είδος του μέταλλου που είναι κατασκευασμένα.
Τα συνιθεστερα ειναι το ride και το crach.

ΟΙ 9 ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΜΠΕΤΟΒΕΝ

1η συμφωνία: Φαίνεται να είναι απλή αλλά όχι τόσο αν τη συγκρίνουμε με την τελευταία του συμφωνία.
Part I - Adagio molto
Part II – Andante cantabile con moto
Part III – Menuetto, Allegro molto e vivace
Part IV – Allegro molto e vivace

Αυτή η συμφωνία πρωτοπαρουσιάστηκε σε μια συναυλία στο Ιμπεριαλιστικό θέατρο της Βιέννης, στις 2 Απριλίου 1800. Η συμφωνία είναι πολύ δυναμική.

2η συμφωνία: Παρουσιάστηκε στις 3 Απριλίου 1803. Η συμφωνία αυτή έχει πολύ αργή εισαγωγή.

3η συμφωνία: THE EROICA SYMPHONY
Αυτή η συμφωνία παρουσιάζει ένα άλλο στάδιο του Μπετόβεν
Part I – Allegro
Part II – Marcia funebre, adagio assai con brio
Part IV – Allegro molto


4η συμφωνία:
Part I – Allegro vivace
Part II – Adagio
Part III – Allegro vivace
Part IV – Allegro

H 5η Συμφωνία σε του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (Ludwig van Beethoven), αποκαλούμενη και Συμφωνία της Μοίρας, είναι η πιο διάσημη από τις συμφωνίες του και ένα από τα δημοφιλέστερα και συχνότερα παιγμένα έργα της κλασική μουσικής.
Το έργο αποτελείται από τέσσερα μέρη και ξεκινά με ένα ξεκάθαρο, μάλλον ανορθόδοξο μοτίβο, που έχει ταυτιστεί με ολόκληρη τη συμφωνία: τα τρία χαρακτηριστικά όγδοα σολ, τα oποία ακολουθεί χωρίς αλλαγή της δυναμικής (fortissimo) ένα μακρόσυρτο μι ύφεση.


Αρχικό μοτίβο της 5ης Συμφωνίας
Οι γεμάτες πάθος ερμηνείες του περιεχομένου της 5ης Συμφωνίας έχουν σήμερα υποχωρήσει μπροστά σε πιο αντικειμενικές θεωρήσεις. Είναι ωστόσο εύκολο να διαπιστωθεί πως η 5η Συμφωνία, μαζί με την 3η και ακόμα περισσότερο με την 9η, έχουν επηρεάσει καθοριστικά τη συμφωνική δημιουργία του 19ου αιώα, από το Μπραμς και τον Τσαϊκόφσκι μέχρι το Μπρούκνερ και το Μάλερ. Εξάλλου συγκαταλέγεται στα έργα που είχαν πάντοτε την ικανότητα να ελκύουν τόσο τους φίλους της κλασικής μουσικής, όσο και εκείνους που κατά τα άλλα δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτό το είδος. Η δύναμη του ρυθμού της, που προβάλλει με ξεχωριστή σαφήνεια ήδη στο αρχικό μοτίβο σε unisono των εγχόρδων, είναι ένα από τα στοιχεία που την κάνουν τόσο επιβλητική.

6η συμφωνία: THE PASTORAL SYMFONY
Σε αντίθεση με την 5η συμφωνία η 6η παρουσιάζει την αγάπη για τη φύση.
Part I – Allegro ma non troppo
Part II – Andante molto moto – Szene am Bach (Scene at the creek)
Part III – Allegro – “Lustiges Zusammensein der Landleute”(Joyful reunion of peasants)
Par Part V – Allegretto – “Hirtengesang – Frohe und dankbare Gefunhle nach dem Sturm” (Pastoral Song – Feelings of joy and gratitude after the Storm) t IV – Allegro – “Gewitter, Sturm” (The Tempest)

7η συμφωνία: Εδώ συναντάμε το νέο στάδιο του Μπετόβεν που είναι πιο κομπλεξικό.
Part I – Vivace
Part II – Allegretto
Part III – Presto meno assai
Part IV – Allegro con brio




8η συμφωνία: Είναι η μικρότερη απ’ όλες. Η πρώτη παρουσίαση έγινε στις 27 Φεβρουαρίου 1814, στο θέατρο της Βιέννης.
Part I – Allegro vivace con brio
Part II – Allegretto scherzando
Part III – Tempo di Menuetto
Part IV – Allegro vivace


9η συμφωνία: Ωδή της χαράς
Αυτή είναι η αποθέωση και η τελευταία συμφωνία του Μπετόβεν.




ΔΙΚΤΥΟΓΡΑΦΙΑ
www.beethovenssymphonies.com

http://video.google.com/videosearch?hl=el&source=hp&q=beethoven&oq=beetho&um=1&ie=UTF-8&ei=TqOKS5GuG5mL_AbHwu3pBg&sa=X&oi=video_result_group&ct=title&resnum=11&ved=0CD4QqwQwCg#

http://images.google.gr/images?hl=el&source=hp&q=beethoven&oq=beetho&um=1&ie=UTF-8&ei=TqOKS5GuG5mL_AbHwu3pBg&sa=X&oi=image_result_group&ct=title&resnum=4&ved=0CDQQsAQwAw

''Ραψωδοι''

Οταν συντελέστηκε η κοινωνική διαφοροποίηση που έφερε αναστατώσεις και πολιτειακές μεταβολές στις πολιτείες του Αιγαίου, όχι μοναχά τα ομηρικά έπη είχαν γίνει πολύ λαϊκά, μα και δημιουργήθηκε και σχολή

ολόκληρη που εξακολούθησε την ομηρική παράδοση. Οι

ποιητές (μεταφραστές) αυτοί λέγονταν: Ομηρίδαι ή ραψωδοί

.Για μιαν oρισμένη περίοδο οι λέξεις ομηρίδαι και

ραψωδοί είχαν την ίδια έννοια 82. Σήμαιναν τους

“μεταφραστές”, αυτούς που μετέγραφαν τα παλιά ιερατικά

κείμενα 83 στη νέα γραφή. Αυτό δεν μπόρεσαν να το

καταλάβουν οι νεώτεροι φιλόλογοι και ελληνιστές και

από το στραβό τους προσανατολισμό πάνω στο όλο ζήτημα

θέλησαν καλά και σώνει να ετυμολογήσουν τη λέξη ραψωδός.

Πήγε χαμένος όμως ο κόπος τους γιατί δεν κατέληξαν σε

κανένα συμπέρασμα. Μου φαίνεται πως αν προσέξουμε στα

όσα γράφει ο Πίνδαρος θα μπουμε στο νόημα, γιατί ο

μεγάλος λυρικός που ήταν λάτρης των παλιών

αριστοκρατικών

παραδόσεων ξεκαθαρίζει το ζήτημα. Μιλώντας για τους

ομηρίδες τους λέει με ειρωνικό και πειραχτικό τρόπο:

αοιδος ραπτω (Νεμ. II, 1). Εδώ όμως το ράπτω

έχει τη σημασία του μηχανεύομαι, επινοώ, κατασκευάζω.

Οι παλαιοί τέτοια έννοια έδιναν στο ρήμα ράπτω. Αν

πάρουμε αυτή την ερμηνεία δεν υπάρχει δυσκολία να

καταλάβουμε τί σήμαινε η λέξη ραψωδός 84. Σήμαινε

αρχικά εκείνον που μετέγραφε από τα ιερά χρονικά τις

παλιές ωδές (παλιούς ύμνους, παλαιές ιστορίες κλπ.).

Εκείνον που δεν ήταν εμπνευσμένος απ' τις Μούσες.

Εκείνον που έφτιαχνε ύμνους χωρίς να έχη θεϊκή έμπνευση.

Άρα οι τέτοιοι αοιδοί ήταν παραβάτες της ιερατικής

παράδοσης. Ήταν κατασκευαστέςωδών που δεν είχαν καμμιά

σχέση με τα ιερά βιβλία, ήταν ιερόσυλοι.

Γι' αυτό και οι ραψωδοί στην πρώτη εμφάνιση τους

ήταν τίποτε άλλο παρά οι ξεπεσμένοι αοιδοί. Δεν πρέπει

μάλιστα να ξεχνούμε και κάτι άλλο. Οι αοιδοί έπαυσαν να

υπάρχουν ως επαγγελματίες ιερείς από τη στιγμή που

εμφανίστηκαν οι ραψωδοί (ομηρίδαι). Αυτό σημαίνει πως

το ιερατείο έχασε την προνομιούχα θέση του και πως δεν

λογαριάζονταν πια.Το έργο αυτό ήταν πια ειδική

απασχόληση των ραψωδών 85. Εξ άλλου μιά που καθιερώθηκε

η νέα γραφή, οι αοιδοί ήταν πια άχρηστοι. Κι' ακόμα

αφού η κοινωνική διαφοροποίηση και τα πολιτικά γεγονότα

που μεσολάβησαν στις ελληνικές πολιτείες από τον Η'

αιώνα και δώθε έδωκαν δύναμη και αξία στο δήμο, τα “κλέη

ανδρών και ηρώων” δεν υπήρχε πια λόγος να τα ψάλλουν

οι αοιδοί στις ιεροτελεστίες, στα δώματα των αρχηγών.

Έπρεπε να τα τραγουδούν στις μεγάλες γιορτές και τελετές

όπου ήταν θεατής όλος ο λαός. Ραψωδός

''Ραψωδοί Αοιδοί''

Bookmark and Share

Από την Live-Pedia.gr

(Ανακατευθυνόμενο από Ραψωδός (ο))

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Κατά την αρχαιότητα, αυτός που απάγγελλε επικά ποιήματα

σε γιορτές και αγώνες. Στον Όμηρο

αναφέρεται η λέξη αοιδός, αλλά από τον 5ο αι. π.Χ. και

μετά αναφέρεται η λέξη ραψωδός. Η

πιθανότερη σημασία της λέξης είναι αυτή που αναφέρει ο

Πίνδαρος (Νεμ. ΙΙ, 2): ραπτών επέων

αοιδός. Η ετυμολογία του Σουίδα, κατά την οποία οι ρ.

ονομάζονταν έτσι γιατί έψαλλαν

"ράβδους έχοντες", δε φαίνεται πιθανή.

Η εξασθένηση της επικής γονιμότητας είχε ως αποτέλεσμα

τη μεταμόρφωση των αοιδών σεραψωδούς. Ο αοιδός ήταν

ποιητής, ο οποίος απάγγελλε έργα των

προκατόχων του, αλλά έγραφε και ο ίδιος νέα. Ο ρ., εκτός

από σπάνιες εξαιρέσεις, δεν ήταν ποιητής^ ήταν ο

καλλιτέχνης της απαγγελίας. Οι ρ. μετέφεραν την ομηρική

ποίηση σ` όλη την Ελλάδα και εργάστηκαν για την

τόσο πρώιμη και μεγάλη επιτυχία της " Ιλιάδας" και της "

Οδύσσειας".

Michael Jackson

O Michael Jackson είναι ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της Pop μουσικής και για αυτό ονομάστηκε και ως βασιλιάς της Pop!

Γεννήθηκε στο Γκάρι της Ιντιάνα. Άρχισε τη σταδιοδρομία του ως τραγουδιστής της Motown με το συγκρότημα Jackson 5,το 1971 ξεκίνησε τις πρώτες σόλο ηχογραφήσεις του στην ίδια εταιρία. Το 1975 το συγκρότημα αποχώρησε από τη MotownEpicJacksons. Ο Τζάκσον άρχισε ουσιαστικά τη σόλο σταδιοδρομία του το 1979 με τον δίσκο Off the Wall (τυπικά αποχώρησε από τους Jacksons το 1987). Από τότε, είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους εμπορικά καλλιτέχνες στην ιστορία της μαύρης μουσικής και ένας από τους πιο επιτυχημένους σόλο καλλιτέχνες συνολικά στην ιστορία της μουσικής. (αποτελούμενο από τα αδέλφια Jackson), στα τέλη της δεκαετίας του '60 και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας.

Ο δίσκος Thriller του 1982 κατέκτησε τον τίτλο του πρώτου σε πωλήσεις δίσκου στην ιστορία, και παραμένει έως σήμερα το άλμπουμ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, έχοντας πουλήσει 104 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως σύμφωνα με το Guinness World Records.Έμεινε στην κορυφή του Billboard album chart για 37 εβδομάδες, κέρδισε 7 βραβεία Grammy και 7 τραγούδια του ανέβηκαν στο top-10.Εκτός από τα άλμπουμ του, ο Τζάκσον κατέχει επίσης 13 νούμερο ένα τραγούδια στον πίνακα με τα 100 δημοφιλέστερα τραγούδια του περιοδικού Billboard, συμπεριλαμβανόμενων των «Don't Stop 'Til You Get Enough», «Rock With You», «Billie Jean», και «Beat It» καθώς και επιπλέον τέσσερα τραγούδια με τους Jackson 5. Οι ιδιαίτερες χορευτικές του κινήσεις, τα βίντεο κλιπ, και η ποπ εμφάνισή του έχουν εμπνεύσει και έχουν επηρεάσει πολλούς σημερινούς τραγουδιστές, όπως οι Usher, Beyoncé Knowles, Omarion και Justin Timberlake μεταξύ άλλων.

Στις 25 Ιουνίου 2009 ο Τζάκσον έχασε τις αισθήσεις του στην πολυτελή κατοικία που νοίκιαζε στον αριθμό 100 της οδού North Carolwood Drive, στην περιοχή Holmby Hills του Λος Άντζελες. Οι προσπάθειες ανάνηψης του προσωπικού του ιατρού απέβησαν άκαρπες.Αναφέρθηκε ότι δεν ανέπνεε και εφαρμόστηκε καρδιοαναπνευστική ανάνηψη.

Δισκογραφία

Studio Albums

Το εξώφυλλο του Thriller

• 1971: Got to Be There
• 1972: Ben
• 1973: Music and Me
• 1975: Forever, Michael
• 1979: Off the Wall
• 1982: Thriller
• 1987: Bad
• 1991: Dangerous
• 1995: HIStory: Past, Present and Future, Book I
• 2001: Invincible

Ανθολογίες

• 1975 The Best of Michael Jackson'
• 1986 Anthology
• 1987 The Original Soul of Michael Jackson
• 2003 Number Ones
• 2004 Michael Jackson: The Ultimate Collection
• 2005 The Essential Michael Jackson
• 2006 Visionary: The Video Singles
• 2008 King Of Pop
• 2009 The Collection
• 2009 Hello World: The Motown Solo Collection
• 2009 This Is It

Άλλες Κυκλοφορίες

• 1981 One Day in Your Life
• 1982 E.T. the Extra-Terrestrial
• 1984 Farewell My Summer Love
• 1986 Looking Back to Yesterday
• 1997 Blood on the Dance Floor: HIStory in the Mix [#1 σε πωλήσεις στην κατηγορία τον Album Remix]
• 2008 Thriller 25
• 2009 Michael Jackson: The Stripped Mixes
• 2009 The Remix Suite

ΒΙΝΤΕΟ:

What About Us

Beat It

We Are The World

Billie Jean

ΟΝΟΜΑΤΑ ΟΜΑΔΑΣ:ΧΡΗΣΤΟΣ,ΕΙΡΗΝΗ,ΓΕΩΡΓΙΑ.

Ο Κλασικισμός και τα χαρακτηρηστικά του

Ο ΚΛΑΣΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ

Ο κλασσικισμός είναι ένα καλλιτεχνικό ρεύμα που γνώρισε μεγάλη άνθιση κατά τον 17ο αιώνα. Εκφράστηκε σε όλες τις μορφές της τέχνης: την αρχιτεκτονική, τη μουσική, τη ζωγραφική και τη λογοτεχνία. Αντικατέστησε το μπαρόκ και έδωσε τη θέση του στον ρομαντισμό πριν γνωρίσει μία νέα άνθηση με τον νεοκλασικισμό.
Λογοτεχνία
Ο κλασσικισμός επηρέασε κυρίως την Γαλλία. Ο πρώτος σκοπός αυτού του ρεύματος είναι να δημιουργήσει αρμονία ανάμεσα στα κείμενα και στα γραπτά. Εκείνη την εποχή οι συγγραφείς έπρεπε να ανταποκρίνονται σε αυστηρούς κανόνες, καθώς ότι ο κλασικισμός έφτασε στο απόγειό του κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΔ΄, του "Βασιλιά-Ήλιου", και αυτή η λογοτεχνία έχει ως απώτερο στόχο να δοξάσει τη βασιλεία και τον βασιλιά τον ίδιο. Έτσι συναντά κανείς το πρότυπο ενός σωστού και τίμιου ανθρώπου, όπως ακριβώς θα παρουσιαζόταν στην βασιλική αυλή. Πρέπει η κλασική λογοτεχνία να διατηρήσει τον ρεαλισμό και να μην περιέχει τίποτε το φανταστικό ή το μη ρεαλιστικό. Μια στροφή προς τα κείμενα της αρχαιότητας (αρχαιοελληνικά,ρωμαϊκά) λαμβάνει χώρα στην κλασική λογοτεχνία και κυρίως στη θεατρική λογοτεχνία.
Κωμωδία
Η κωμωδία του Μολιέρου ήταν η επικρατέστερη της εποχής. Σύμφωνα με τον Μολιέρο, η κωμωδία προσπαθεί να βελτιώσει τα πταίσματα των ανθρώπων διασκεδάζοντας τους ταυτόχρονα. Έτσι ο Μολιέρος επιτίθεται στα μειονεκτήματα των ανθρώπων, όπως η απιστία, η υποκρισία και η τσιγκουνιά.
Τα χαρακτηριστικά της κλασικής κωμωδίας είναι
• Η δράση διαδραματίζεται στο παρόν, σε μια αστική οικογένεια
• Διακρίνεται σε τρία ή πέντε πράξεις
• Γλώσσα σχεδόν προφορική
Οι μεγάλοι του Κλασικισμού
Η κλασική εποχή σημαδεύεται από τέσσερα κολοσσιαίων διαστάσεων και τεράστιας σημασίας ονόματα : Χάυντν , Μότσαρτ, Μπετόβεν και Σούμπερτ. Και οι τέσσερεις αποτελούν, αυτοτελείς και ανεξάρτητες.
Ότι ο Μπετόβεν είναι μέγιστος μουσικός, δεν πρόκειται να το αμφισβητήσει κανείς. Ο μεγάλος αυτός συνθέτης τοποθετείται ακόμη υψηλότερα και από εκεί όπου τον είχαν τοποθετήσει οι παλαιότεροι, από πολλές πλευρές τη φιλοσοφική, τη μεταφυσική, της τεχνικής, της μορφής, της άρθρωσης, του ύφους κ.τ.λ.., καθώς και από πολλές άλλες καθαρά μουσικές απόψεις.
Αλλά αναγνωρίζουμε παράλληλα ότι ο Μπετόβεν μπορεί να ήταν ένας από τους κορυφαίους συνθέτες, όμως κορυφαίοι ήταν και ο Χάυντν και ο Μότσαρτ και ο Σούμπερτ, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Οι τέσσερεις αυτοί κορυφαίοι συνθέτες είναι εκπρόσωποι της Κλασικής Σχολής, γνωστής και σαν πρώτη Σχολή της Βιέννης, γιατί οι συνθέτες αυτοί πέρασαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους ή και όλη τους τη ζωή στη Βιέννη.
Λίγα λόγια για τον καθένα:
ΧΑΥΝΤΝ: Ήταν ο πρώτος από τους συνθέτες. Γεννήθηκε το 1732 και πέθανε το 1809, ευτύχησε να ζήσει πολύ περισσότερο από τους άλλους συνθέτες. Έγραψε πλήθος έργων (πάνω από 2000), άλλα ενόργανα και άλλα φωνητικά.


ΜΌΤΣΑΡΤ: Ήταν ο επόμενος μέγιστος μουσικός της κλασικής εποχής. Γεννήθηκε το 1756 και πέθανε το 1791(έζησε δηλαδή μόνο 36 χρόνια) αλλά παρ’ όλα αυτά δημιούργησε πάνω από 1000 έργα. Ταξίδευε σ’ όλη την Ευρώπη(Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία) και κατέληξε στην Βιέννη όπου και πέθανε. Χαρακτηρίστηκε ως παιδί θαύμα αφού από την ηλικία των 4-5 ετών καθόταν στο πιάνο όπου έπαιζε και σύνθεται τραγούδια.




ΜΠΕΤΟΒΕΝ: Ο τρίτος μεγάλος κλασικός κατά σειρά χρονολογική. Γεννήθηκε το 1770 και έζησε ως το 1827. Δημιούργησε τις 9 πασίγνωστες συμφωνίες, 15 ή 16 κουαρτέτα εγχόρδων, 32 σονάτες για πιάνο κ.α.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
-"Η μουσική μέσα από την ιστορία της" Γ΄γυμνασίου (ΟΕΔΒ)σελ.10-28
-goole(βικιπέδια)

ΔΙΚΤΥΟΓΡΑΦΙΑ
-http://www.youtube.com/watch?v=-hJf4ZffkoI
-http://www.youtube.com/watch?v=RY1jNBeMfoc

ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΖΑΖ :)

Τι είναι η Τζαζ μουσική;

Η Τζαζ πρόκειται για ένα είδος μουσικής στο οποίο ο μουσικός εκτελεί μελωδικές παραλλαγές πάνω σε μία δεδομένη αρμονική βάση και αυτό σε διάλογο με τον ρυθμικό παλμό.Ωστόσο υπάρχει δυσκολία να οριστεί η Τζαζ στο σύνολο της, καθώς μετά το δεύτερο μισό του 2ου αιώνα και μετά, η αβάν γκαρντ της Τζαζ απέρριψε το προκαθορισμένο αρμονικό πρότυπο.Ο Τελόνιος Μόνκ σημαντικός συνθέτης και πιανίστας της Τζαζ έχει πει "Η Τζαζ είναι ελευθερία".

Η ιστορία της Τζαζ!

Οι ρίζες της Τζαζ βρίσκονται στη δεκαετία του 1880.Ξεκίνησε ως ένα μίγμα πολλών ειδών μουσικής, που συνδύαζε στοιχεία από την Αφρική και τη Δυτική Ευρώπη.Θεωρείται ότι <<γεννήθηκε>> στη Νέα Ορλεάνη, από τους Κρεολούς, μια φυλή γαλλόφωνων και Ισπανόφωνων μαύρων, με καταγωγή από τις Δυτικές Ινδίες.Η μαύρη μουσική έρχεται σε μίξη με "λευκά" στοιχεία και η γέννηση της Τζαζ αποτέλεσε τελικά προϊον αυτής της πρόσμιξης.Στην πραγματικότητα, η Τζαζ γεννήθηκε στο σταυροδρόμη της ισπανικής, της γαλλικής και της αγγλοσαξονικής πολιτισμικής παράδοσης.Στα τέλη του 19ου αιώνα δημιουργήθηκε το πρώτο αναγνωρίσιμο είδος Τζαζ, το Ράγκταϊμ, που ήταν κυρίως μουσική με συνοδεία πιάνου και με χαρακτηριστικό συγκοπτόμενο ρυθμό.Η εξάπλωση της Τζαζ ξεκίνησε όταν μουσικοί της Νέας Ορλεάνης, άρχισαν να περιοδεύουν σε ολόκληρη την Αμερική.Σε κάθε τόπο που επισκέπτονταν, ήταν ερέθισμα για τους ντόπιους μουσικούς, γεγονός που βοήθησε σημαντικά στην ανάπτυξη και την εξέλιξη της Τζαζ.Παράλληλα, η ανακάλυψη του γραμμόφωνου έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην εξάπλωση της.Ο πρώτος Τζαζ δίσκος ηχογραφήθηκε το 1917 από την ορχήστρα Original Dixielaud Jass Band.Οι δίσκοι της "λευκής" αυτής ορχήστρας προκάλεσαν αίσθηση και λειτούργησαν ως το ορόσημο της λεγόμενης "εποχής της Τζαζ".Επιπλέον η αύξηση του έγχρωμου πληθυσμού στις μεγαλουπόλεις είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του race record,δηλαδή του δίσκου γραμμοφώνου που προοριζόταν αποκλειστικά για το "μαύρο κοινό" στον οποίο οφείλεται η βασική ακουστική πληροφόρηση για την πρώιμη Τζαζ.Έτσι πολλοί μαύροι καλλιτέχνες είχαν τη δυνατότητα να ηχογραφήσουν αν και η Τζαζ δεν περιορίστηκε ειδικές αυτές σειρές.Τέλος η ανακάλυψη του ραδιοφώνου στις αρχές της δεκαετίας του 1920 συνέβαλλε στη διάδοση της Τζαζ.Στη δεκαετία η Τζαζ είχε πλέον διαμορφωθεί σε πανεθνικό αμερικάνικο μουσικό ιδίωμα,ενώ στα τέλη της κάνουν εμφάνιση τους τα ευρωπαϊκά μουσικά συγκροτήματα.

Σημαντικοί συνθέτες της Τζαζ ήταν :

ο Τελόνιος Μόνκ (1917-1982)

ο Ντιούκ Έλιγκτον (1899-1974)

Όσα δεν γνωρίζατε για το μεγαλείο της Βυζαντινής μας παράδοσης

ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΡΟΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Βυζαντινή μουσική είναι κοινός όρος που χρησιμοποιείται προκειμένου να χαρακτηρίσει το μεσαιωνικό ιερό μέλος των χριστιανικών εκκλησιών που ακολούθησαν το ορθόδοξο λειτουργικό τυπικό.Είναι πιθανό στα αρχικά της στάδια να υπήρξε μία περαιτέρω ανάπτυξη της αρχαίας ελληνικής μουσικής αν και πλέον η βυζαντινή μουσική θεωρείται ως ανεξάρτητο μουσικό είδος, με συγκερασμό στοιχείων που προέρχονται από συριακές, εβραϊκές καθώς επίσης και ελληνικές πηγές. Οι αρχές της χρονολογούνται από ορισμένους μελετητές στον 4ο αιώνα μ.Χ, λίγο μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας τηςΡωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη από το Μέγα Κωνσταντίνο.Η βυζαντινή μουσική που διασώζεται είναι στο σύνολο της εκκλησιαστική, με εξαίρεση κάποιους αυτοκρατορικούς ύμνους, που και αυτοί έχουν θρησκευτικά στοιχεία. Το βυζαντινό άσμα ήταν μονωδικό, σε ελεύθερο ρυθμό, και προσπάθησε συχνά να απεικονίσει μελωδικά την έννοια των λέξεων. Η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε ήταν η ελληνική. Ο βυζαντινός ύμνος, του οποίου υπήρξαν τρεις τύποι, ήταν η μέγιστη έκφανση αυτού του μουσικού είδους.

Ο προφητάναξ Δαβίδ παίζων τη λύρα του και η προσωποποίηση της Μελωδίας. Μικρογραφία από Βυζαντινό Ψαλτήριο του 10ου αιώνα.

Ιστορική πορεία
Προέλευση και πρώιμη χριστιανική περίοδος
Η παράδοση του ανατολικού λειτουργικού άσματος, που καλύπτει τον ελληνόφωνο χώρο, αναπτύχθηκε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία από την καθιέρωση ως πρωτεύουσας της Κωνσταντινούπολης, το 330 μέχρι την πτώση της το 1453. Είναι αναντίρρητα σύνθετης προέλευσης, προσεγγίζοντας στις καλλιτεχνικές και τεχνικές παραγωγές της κλασσικής αρχαιότητας, στην εβραϊκή μουσική και εμπνευσμένη από τη μονοφωνική μελωδία που άνθισε στις πρώιμες χριστιανικές κοινότητες της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας και της Εφέσου. O Πέρσης γεωγράφος Ibn Khurradadhbih του 9ου αιώνα, αναφερόμενος στην λεξικογραφική καταγωγή των μουσικών οργάνων της εποχής κατέγραψε τα παρακάτω τυπικά όργανα των Βυζαντινών: την lura (ένα μουσικό όργανο που παιζόταν με δοξάρι και ήταν όμοιο με το Αραβικό Ραμπάμπ (Rabab) και τις σημερινές λύρες με δοξάρι που παίζονται στις μετα-Βυζαντινές περιοχές), το εκκλησιαστικό όργανο (urghun), το shilyani (πιθανότατα ένα είδος άρπας) και το salandj (Margaret J. Kartomi, 1990).Βλέπουμε ότι υπάρχει μια βασική σύνδεση μεταξύ της μουσικής της Συναγωγής και της πρώιμης χριστιανικής μουσικής. Σχέση μεταξύ των δύο παραδόσεων υφίσταται υπό μορφή ομοιοτήτων της Ψαλμωδίας και των Ύμνων. Εν συντομία, Ψαλμωδία είναι η μελωδική απόδοση των Ψαλμών του Δαβίδ από την εβραϊκή κοινότητα, η οποία μεταφέρθηκε στη χριστιανική μουσική παράδοση και διαμόρφωσε τον τρόπο που διάφορες μορφές βυζαντινών μουσικών κομματιών αποδίδονταν (οι χριστιανικές δοξολογίες είναι το καλύτερο παράδειγμα της συντήρησης της εβραϊκής ψαλμωδίας). Οι ύμνοι αφ' ετέρου, είναι παραφράσεις του βιβλικού κειμένου, οι οποίες γράφονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να προσαρμοστούν σε έναν παραδοσιακό τύπο άσματος. Αυτή η πρακτική βασίστηκε σταθερά στην εβραϊκή παράδοση και συναντάται στις εβραϊκές τελετές. Οι πρώιμες χριστιανικές προσπάθειες υμνογραφίας καταδικάστηκαν αμέσως επειδή δεν βασίστηκαν αποκλειστικά στις λέξεις της Γραφής.

Δείγμα πρωτοχριστιανικού ύμνου από πάπυρο του Οξύρυγχου

Έτσι μπορούμε να δούμε ότι η μεταφορά της εβραϊκής παράδοσης ήταν πρώτιστα πρακτικής φύσης. Αυτό σημαίνει ότι η προέλευση αυτού που σήμερα καλείται βυζαντινή μουσική βασίστηκε στις καθιερωμένες πρακτικές των προσήλυτων Εβραίων οι οποίοι μιμήθηκαν τη λατρεία των συναγωγών από τις οποίες προέρχονταν: κράτησαν απλά τις πρακτικές που έμαθαν κατά τα έτη που είχαν αφιερώσει στην ψαλμωδία και τη λατρεία στις Συναγωγές τους και εφάρμοσαν αυτές τις πρακτικές στη νέα τους λατρεία, που ήταν για αυτούς, μια συνέχεια της θρησκείας τους.
Παραδοσιακά, ο Πυθαγόρας αναφέρεται ως θεμελιωτής του μουσικού είδους που μετέπειτα εξελίχτηκε στη βυζαντινή μουσική. Αυτό ισχύει μέχρι ένα σημείο. Εκεί που οι Εβραίοι συνέβαλαν με την παράδοση και την πρακτική ο Πυθαγόρας συνέβαλε με τη θεωρία. Ήταν ο πρώτος που συνέδεσε τη μουσική με τα μαθηματικά και καινοτόμησε με τη μελέτη της ακουστικής. Ήταν επίσης ο πρώτος που δημιούργησε τους μουσικούς "ήχους" και απέδωσε τις αναλογίες τους με νότες. Αυτό δημιούργησε τις κλίμακες που είναι η βάση της Οκτωήχου του κέντρου δηλαδή της βυζαντινής μουσικής θεωρίας.
Οι αρχαιοελληνικοί μουσικοί ήχοι είναι απλά διαφορετικές ταξινομήσεις των φθόγγων των εναλλασσόμενων φωνητικών τόνων. Αυτές οι ταξινομήσεις δημιουργούν τις κλίμακες που συσχετίζονται η μία με την άλλη αλλά χαρακτηρίζονται από διαφορετικές διαθέσεις, όπως μία μείζων κλίμακα συγκρινόμενη με μια ελάσσονα στη δυτική μουσική. Κατά συνέπεια, οι ήχοι ταξινομήθηκαν με την απόδοση ονομάτων σύμφωνα με τη διάθεση που ομοίαζαν. Οι οκτώ ήχοι που περιέχονται στη βυζαντινή μουσική είναι χωρισμένοι σε τρία γένη διαθέσεων. Αυτό είναι άμεσος απότοκος τη αρχαίας ελληνικής πρακτικής, γιατί και στα συστήματα, ο αριθμός και τα ονόματα των γενών είναι τα ίδια.

Εβραϊκό μουσικό χειρόγραφο

Τα βυζαντινά ασματικά χειρόγραφα χρονολογούνται από τον 9ο αιώνα, ενώ τα βιβλία Εκφωνητικής σημειογραφίας (ένα απλοϊκό γραφικό σύστημα με σκοπό να δείξει τον τρόπο ανάγνωσης των Γραφών) ξεκινούν έναν αιώνα νωρίτερα και εξακολουθούν να βρίσκονται σε χρήση έως το 12ο ή 13ο αιώνα. Η γνώση μας για την παλαιότερη περίοδο προέρχεται από τα "Τυπικά" (διατάξεις εκκλησιαστικών μυστηρίων και τελετών), τα έργα των εκκλησιαστικών Πατέρων και τις μεσαιωνικές διηγήσεις. Διεσπαρμένα δείγματα κειμένων ύμνων από τους πρώτους αιώνες του ελληνικού χριστιανισμού διατηρούνται μέχρι σήμερα. Μερικά από αυτά υιοθετούν τα μετρικά σχήματα της κλασσικής ελληνικής ποίησης αλλά η αλλαγή της προφοράς είχε καταστήσει εκείνα τα μέτρα κατά μεγάλο μέρος χωρίς έννοια, και, εκτός από τη λήψη ως πρότυπου των κλασσικών φορμών, οι βυζαντινοί ύμνοι των επόμενων αιώνων είναι πεζή ποίηση, στίχοι δίχως ρίμα και τονικό πρότυπο.
Ο κοινός όρος για έναν σύντομο ύμνο μιας στροφής, ή μιας σειράς στροφών, είναι Τροπάριο (αυτό μπορεί να φέρει την περαιτέρω συνεκδοχή ενός ύμνου που παρεμβάλλεται μεταξύ στίχων του ψαλτηρίου). Ένα γνωστό παράδειγμα, του οποίου η ύπαρξη βεβαιώνεται από τον 4ο αιώνα, είναι ο εσπερινός ύμνος, "Φως Ιλαρόν", ή ακόμα ο, αποδιδόμενος στον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό Α’ (527 - 565),ύμνος "Ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού", που ακούγεται σήμερα στην εισαγωγή της Θείας Λειτουργίας. Ίσως η γνωστότερη συλλογή τροπαρίων με καλλιτεχνική πατρότητα είναι αυτή του μοναχού Αυξεντίου (πρώτο μισό του 5ου αιώνα), που ιστορείται στη βιογραφία του αλλά δε διατηρήθηκε σε καμία μεταγενέστερη τυπική λατρευτική διάταξη.

Η μουσική θεωρία του Πυθαγόρα (Theorica Musica, F. Gaffurio, Milan, 1492)

Ακμή της βυζαντινής περιόδου
Ήταν, στην πραγματικότητα, ο μοναστικός πληθυσμός που παρήγαγε τους πρώτους και εξαιρετικότερους υμνογράφους και μουσικούς — Ρωμανός ο Μελωδός, Ιωάννης Δαμασκηνός, Ανδρέας ο Κρης, και Θεόδωρος Στουδίτης. Και ήταν ο μοναστικός πληθυσμός που παρήγαγε επίσης τους εφευρέτες μιας περίπλοκης μουσικής σημειογραφίας που επέτρεψε στους γραφείς να συντηρήσουν σε χειρόγραφους κώδικες, τις μουσικές πρακτικές της μεσαιωνικής Ανατολής. Υπήρξε, φυσικά, κάποια πρώιμη μοναστική αντίθεση στη μουσική. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι μοναχοί απέρριπταν το μέλος. Η απόρριψή τους ενέκειτο στην κοσμική μουσική, στη μουσική επίδειξη και τα εξωεκκλησιαστικά ασματικά μέλη και επωδούς.
Μιλώντας γενικά, εντούτοις, υπάρχει μια ευδιάκριτη αδιαφορία για την εκκλησιαστική μουσική στη βυζαντινή λογοτεχνία πριν το 10ο αιώνα. Υπήρχαν ελάχιστοι που παρατηρούσαν και κατέγραφαν αυτό το θέμα. Εκείνη τη περίοδο κανένας δεν πήγαινε στην εκκλησία με το σκεπτικό να ακούσει μια καλή χορωδία ή τις πρόσφατες μουσικές διασκευές ύμνων και ψαλμών. Ο πιστός γνώριζε ότι ο ίδιος θα περιλαμβανόταν σε κάποιο είδος μουσικής δραστηριότητας — ένα είδος σχετικά απλό και ως προς την εκμάθηση, εύκολο να ακολουθηθεί και να κατευθυνθεί. Δεν υπήρξε καμία προσπάθεια να συμβληθεί η μουσική με κάποια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ή θεατρικότητα.
Δύο έννοιες πρέπει να γίνουν κατανοητές για να εκτιμήσουμε πλήρως τη λειτουργία της μουσικής στη βυζαντινή λατρεία. Ο πρώτος, που διατήρησε τη βάση στην ελληνική θεολογική και μυστική σκέψη μέχρι την πτώση της αυτοκρατορίας, ήταν η πίστη στην αγγελική μετάδοση του ιερού άσματος: η υπόθεση ότι η εκκλησία ένωσε τους ανθρώπους σε κοινή προσευχή με τα αγγελικά τάγματα. Αυτή η αντίληψη είναι βέβαια παλαιότερη από την αφήγηση της Αποκάλυψης (Αποκ. 4.8-11), για το υμνητικό λειτούργημα των αγγέλων όπως συλλαμβάνεται στην Παλαιά Διαθήκη και τονίστηκε έντονα από τον Ησαΐα (6.14) και τον Ιεζεκιήλ (3.12). Σημαντικότερο είναι το γεγονός, που περιγράφεται στην Έξοδο 25, ότι το πρότυπο για την επίγεια λατρεία του Ισραήλ προήλθε από τον ουρανό. Η νύξη διαιωνίζεται στις γραφές των πρώτων Πατέρων, όπως ο Κλήμης Ρώμης, Ιουστίνος, Ιγνάτιος Αντιοχείας, Αθηναγόρας και Ψευδο-Διονύσιος. Αναγνωρίζεται αργότερα στις λειτουργικές πραγματείες του Νικολάου Καβάσιλα και του Συμεών Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (Patrologia Graeca, CL, 368-492 και CLV, 536-699, αντίστοιχα).

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κρατώντας ειλητάριο με ύμνο προς τη Θεοτόκο (Μιχαήλ Αναγνώστου 1734 Βυζαντινό Μουσείο Χίου

Η επίδραση που αυτή η έννοια είχε στην εκκλησιαστική μουσική ήταν τριπλή: κατ' αρχάς, αναπαρήγαγε μια ιδιαίτερα συντηρητική στάση απέναντι στη μουσική σύνθεση αφετέρου, σταθεροποίησε τη μελωδική παράδοση ορισμένων ύμνων και τρίτον, συνέχισε, για κάποιο διάστημα, την ανωνυμία του συνθέτη. Γιατί εάν ένα άσμα είναι θεϊκής προέλευσης, κατόπιν η αναγνώριση που λαμβάνει ο «μεταφορέας» μελλοντικά οφείλει να είναι ελάχιστη. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όταν εξετάζουμε τους ύμνους που φέρονταν να ψάλησαν για πρώτη φορά από αγγελικές χορωδίες - όπως το Αμήν, Αλληλούια, το Τρισάγιον και η Δοξολογία. Συνεπώς, μέχρι τους χρόνους των Παλαιολόγων, ήταν ασύλληπτο για έναν συνθέτη να τοποθετήσει το όνομά του κάτω από ένα χειρόγραφο μουσικό κείμενο.
Οι ιδέες της πρωτοτυπίας και της ελεύθερης σύνθεσης παρόμοιες με εκείνες που εμφανίστηκαν στην πιο πρόσφατη μουσική πιθανώς δεν υπήρξαν ποτέ στους πρώιμους βυζαντινούς χρόνους. Η ίδια η έννοια της χρησιμοποίησης παραδοσιακών μεθόδων (ή μελωδικών τύπων) ως συνθετική τεχνική παρουσιάζει αρχαΐζουσα αντίληψη στο λειτουργικό άσμα, και είναι μερικώς αντίθετη της ελεύθερης, αυθεντικής δημιουργίας. Μοιάζει καταφανές ότι τα άσματα του βυζαντινού ρεπερτορίου που βρίσκεται στα μουσικά χειρόγραφα από το δέκατο αιώνα μέχρι την εποχή της τέταρτης σταυροφορίας (1204 - 1261), αντιπροσωπεύουν το τελικό και μόνο επιζών στάδιο μίας εξέλιξης, οι αρχές της οποίας επιστρέφουν τουλάχιστον στον έκτο αιώνα και ενδεχομένως ακόμη και στο άσμα της Συναγωγής. Ποιες ακριβώς αλλαγές πραγματοποιήθηκαν στη μουσική κατά τη διάρκεια του διαμορφωτικού σταδίου είναι δύσκολο να ειπωθούν αλλά ορισμένα άσματα χρησιμοποιούμενα ακόμη και σήμερα ίσως να ρίχνουν φως στο θέμα. Αυτά περιλαμβάνουν τύπους απαγγελίας, μελωδικούς τύπους, και τις τυποποιημένες φράσεις που είναι εμφανείς στη λαϊκή μουσική και την παραδοσιακή μουσική διαφόρων πολιτισμών της ανατολής, συμπεριλαμβανομένης της μουσικής των Εβραίων.

Σπάραγμα βυζαντινού Ευαγγελισταρίου του 7ου αιώνα (British Library, Add. MS 5111)

Η δεύτερη, λιγότερο ισχυρή, αντίληψη ήταν αυτή της "κοινωνίας". Ο λόγος που φάνηκε πιο ευάλωτη ήταν ότι, μετά τον τέταρτο αιώνα, όταν αναλύθηκε και εισήχθη σε ένα θεολογικό σύστημα, ο δεσμός και η "ενότητα" του ιερατείου και των πιστών στη θεία λατρεία έγινε λιγότερο ισχυρός. Είναι, εντούτοις, μια από τις βασικές ιδέες κατανόησης διαφόρων δεδομένων για τα οποία έχουμε θεσπίσει σήμερα διαφορετικά ονόματα. Όσον αφορά τη μουσική απόδοση, η έννοια της "κοινωνίας" μπορεί να εφαρμοστεί στην αρχική χρήση της λέξης "χορός". Αναφέρονταν, όχι σε μια χωριστή ομάδα μέσα στην κοινότητα που επιφορτίστηκε με την ευθύνη της μουσικής, αλλά στην κοινότητα συνολικά.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της τελετής της Θείας Λειτουργίας ήταν η ενεργός δράση των πιστών στην απόδοσή, ιδιαίτερα στην απαγγελία των ύμνων, των αποκρίσεων και των ψαλμών. Οι όροι χορός, κοινωνία, Εκκλησία χρησιμοποιούνταν ως ταυτόσημοι στην πρώιμη βυζαντινή Εκκλησία. Στους ψαλμούς 149 και 150, οι Εβδομήκοντα μετέφρασαν την εβραϊκή λέξη machol στα ελληνικά ως χορός. Κατά συνέπεια, η πρώιμη εκκλησία δανείστηκε αυτήν την λέξη από την κλασσική αρχαιότητα ως προσδιορισμό για την κοινότητα, τη λατρεία και τον αίνο στον ουρανό και τη γη. Σε λίγο, εντούτοις, μια κληρικαλιστική τάση άρχισε να φανερώνεται στη γλωσσική πρακτική, ιδιαίτερα μετά τη Σύνοδο της Λαοδικείας, της οποίας ο δέκατος πέμπτος κανόνας επέτρεπε μόνο στους κανονικούς ψάλτες να συμμετέχουν σε χορωδίες εκκλησιών. Η λέξη "χορός" πλέον αναφέρονταν στην ειδική τάξη του κατώτερου κλήρου που έψαλλε στους ναούς- ακριβώς όπως, μιλώντας αρχιτεκτονικά, η χορωδία έγινε μια ιδιαίτερη περιοχή κοντά στο Ιερό - και ο χορός έγινε τελικά αντίστοιχος με τη λέξη κλήρος.
Η ανάπτυξη υμνογραφικών μορφών μεγάλης κλίμακας αρχίζει τον πέμπτο αιώνα με την άνοδο του Κοντακίου, ενός εκτενούς και περίτεχνου μετρικού κηρύγματος, προερχόμενου κατά πάσα πιθανότητα από την περιοχή της Συρίας, το οποίο βρίσκει το αποκορύφωμά του στο έργο του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού(έκτος αιώνας). Αυτό το ποιητικό κήρυγμα, που παραφράζει συνήθως κάποια βιβλική αφήγηση, περιλαμβάνει περίπου 20 έως 30 στροφές και ψάλεται κατά τη διάρκεια του Όρθρου σε απλό και άμεσο συλλαβικό ύφος (μία νότα ανά συλλαβή). Οι προγενέστερες μουσικές εκδοχές, εντούτοις, είναι "μελισματικές" (δηλαδή πολλές νότες ανά συλλαβή του κειμένου), και ανήκουν στην περίοδο του ένατου αιώνα και μεταγενέστερα όταν μειώθηκαν τα κοντάκια στο προοίμιο και τον πρώτο οίκο. Στο δεύτερο μισό του έβδομου αιώνα, το κοντάκιο αντικαταστάθηκε από έναν νέο τύπο ύμνου, τον Κανόνα, που εγκαινιάστηκε από τον Άγιο Ανδρέα Κρήτης(660 – 740 περίπου) και αναπτύχθηκε από τους Αγίους Ιωάννη Δαμασκηνό και Κοσμά Ιεροσολυμίτη(και οι δύο τον όγδοο αιώνα).
Ουσιαστικά, ο Κανόνας είναι ένας σύνθετος ύμνος που περιλαμβάνει εννέα ωδές, οι οποίες αρχικά αντιστοιχούσαν στις εννέα βιβλικές ωδές και συνδέονταν με αυτές δια μέσου της παράλληλης ποιητικής αναφοράς ή του Γραφικού εδαφίου.


Οι εννέα ωδές είναι:
1-2 Οι δύο ύμνοι του Μωυσέως (Έξοδος 15.1-19 και Δευτερονόμιο 32.1-43);
3-7 Οι προσευχές της Άννας, του Αβακούμ του Ησαΐου, του Ιωνά και των Τριών Παίδων (Α’ Βασσιλειών 2.1-10, Αβακούμ 3.1-19, Ησαΐας 26.9-20, Ιωνάς 2.3-10, Δανιήλ 3.26-56)
8. Ο ύμνος των Τριών Παίδων (Δανιήλ 3.57-88)
9. Ο ύμνος της Θεοτόκου και η ωδή του Ζαχαρίου (Λουκάς 1.46-55 και 68-79).

Οι Κανόνες έχουν έναν ειρμό, μια στροφή πρότυπο για κάθε ωδή, ακολουθούμενο από τρία, τέσσερα ή περισσότερο τροπάρια που είναι οι ακριβείς μετρικές αναπαραγωγές του ειρμού, με αυτόν τον τρόπο εφαρμόζεται το ίδιο μέλος σε όλα τα τροπάρια εξίσου καλά. Οι εννέα ειρμοί, ωστόσο, είναι μετρικά ανόμοιοι, συνεπώς, ένας ολόκληρος Κανόνας περιλαμβάνει εννέα ανεξάρτητες μελωδίες (συνηθέστερα όμως οκτώ, καθώς η δεύτερη ωδή ψάλλεται μόνον κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, λόγω του αυστηρά προτρεπτικού σε μετάνοια ύφους της), οι οποίες ενώνονται μουσικά με τον ίδιο τρόπο και νοηματικά από τις αναφορές στο γενικό θέμα της λειτουργικής περίπτωσης, και μερικές φορές από την ακροστιχίδα. Οι ειρμοί με συλλαβικό ύφος συγκεντρώθηκαν στο Ειρμολόγιο, έναν ογκώδη τόμο που εμφανίστηκε αρχικά στο μέσο του δέκατου αιώνα και περιέχει πέραν των χιλίων πρότυπων τροπαρίων ταξινομημένων κατά την Οκτώηχο.
Ένα άλλο είδος ύμνου, σημαντικό και για το σύνολό του και για την ποικιλία της λειτουργικής χρήσης του, είναι το Στιχηρό. Τα εορταστικά στιχηρά, που συνοδεύουν και τους πάγιους ψαλμούς στην αρχή και στο τέλος του Εσπερινού και των Αίνων του Όρθρου, υφίστανται για όλες τις εορτάσιμες ημέρες του έτους, τις Κυριακές και τις καθημερινές, ταξινομημένα ώστε να καλύπτουν έναν επαναλαμβανόμενο κύκλο οκτώ εβδομάδων με βάση τους Ήχους αρχίζοντας από την ημέρα του Πάσχα. Οι μελωδίες τους που βρίσκονται στο Στιχηράριον, είναι αρκετά πιό επιμελημένες και ποικίλες απ' ότι στην παράδοση του Ειρμολογίου.

Σελίδα "Παπαδικής" γραμμένης τον Ιούλιο του 1433 έργο του δομέστικου Δαβίδ Pαιδεστινού (Mονή Παντοκράτορος, κώδ. 214)

Ύστερη βυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδος
Με το τέλος της δημιουργικής ποιητικής σύνθεσης, το βυζαντινό άσμα εισήλθε στην τελική περίοδό του, που αφιερώθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος στην παραγωγή των πιο επιμελημένων μουσικών διασκευών των παραδοσιακών κειμένων: είτε καλλωπισμοί των προηγούμενων απλούστερων μελωδιών, είτε διατήρηση της αρχικής μουσικής με αλλαγή του ύφους σε πιο εκλεπτυσμένο και διακοσμημένο. Αυτή ήταν η εργασία των αποκαλούμενων Μαϊστόρων, εκ των οποίων ο πλέον διάσημος υπήρξε ο Άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης, συγκρινόμενος στη βυζαντινή λογοτεχνία με τον Άγιο Ιωάννη το Δαμασκηνό, ως καινοτόμος στην ανάπτυξη του άσματος. Με τον πολλαπλασιασμό των νέων διατάξεων και την επεξεργασία των παλαιών που συνεχίστηκε στους αιώνες μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, μέχρι και το τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα το αρχικό ρεπερτόριο των μεσαιωνικών μουσικών χειρογράφων είχε υποκατασταθεί σε μεγάλο μέρος από πιο πρόσφατες συνθέσεις, και ακόμη και το βασικό πρότυπο σύστημα είχε υποβληθεί σε βαθιά τροποποίηση.
Ο Χρύσανθος Μαδύτου, ο Γρηγόριος Λευίτης και ο Χουρμούζιος Χαρτοφύλακας ήταν αρμόδιοι για την αναγκαία μεταρρύθμιση της σημειογραφίας της ελληνικής εκκλησιαστικής μουσικής. Ουσιαστικά, αυτή η εργασία απέδωσε την απλοποίηση των βυζαντινών μουσικών σύμβολων, τα οποία, από τις αρχές του 19ου αιώνα, είχαν γίνει τόσο σύνθετα και τεχνικά ώστε μόνο πολύ καλά καταρτισμένοι ψάλτες ήταν σε θέση να τα ερμηνεύσουν σωστά. Παρά τα πολυάριθμα μειονεκτήματά του, το έργο των τριών μεταρρυθμιστών αποτελεί ορόσημο στη μουσική ιστορία της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, δεδομένου ότι εισήγαγαν το σύστημα της νεο-βυζαντινής μουσικής επάνω στο οποίο βασίζεται το σημερινό ελληνορθόδοξο εκκλησιαστικό μέλος.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης εικονιζόμενος σε υστεροβυζαντινό χειρόγραφο μουσικό Κώδικα του 15ου αιώνα (Μονή Μεγίστης Λαύρας)

Μουσική τέχνη
Φθόγγοι και κλίμακες
Οι φθόγγοι ή τόνοι στη βυζαντινή μουσική διακρίνονται σε επτά και ονομάζονται: Πα, Βου, Γα, Δι, Κε, Ζω και Νη. Αυτοί οι τόνοι εκφωνούνται κατέχοντας ο καθένας μία βαθμίδα. Ανεβαίνοντας από την πρώτη βαθμίδα έως την έβδομη(άνοδος ή επίτασις ή οξύτης) και κατεβαίνοντας από την έβδομη μέχρι την πρώτη(κάθοδος ή άνεσις ή βαρύτης) σχηματίζουμε μία κλίμακα. Η Βυζαντινή μουσική μεταχειρίζεται τρεις τέτοιες κλίμακες από τις οποίες η πρώτη ως κατώτατη ονομάζεται Υπάτη ή Βαρεία διά πασών, η δεύτερη Μέση διά πασών και η τρίτη ως ανώτατη Νήτη ή Οξεία διά πασών. Η χρήση τους ακολουθεί τρεις τρόπους∙ α) σε συνεχή ανάβαση ή κατάβαση, β) σε υπερβατή ανάβαση ή κατάβαση και γ) σε εναλλασσόμενη συνεχή και υπερβατή ανάβαση ή κατάβαση. Όταν ένας τόνος χωρίζεται σε δύο άνισσα μέρη και χρησιμοποιείται το ένα από αυτά τα διαστήματα, αυτό το διάστημα ονομάζεται ημιτόνιο.


Μουσικοί χαρακτήρες
Προκειμένου να εγγραφεί και να μεταδοθεί η ποσότητα της μελωδίας στη βυζαντινή μουσική δημιουργήθηκε ένα ιδιαίτερο σύστημα δέκα χαρακτήρων. Από αυτούς οι έξι είναι ανιόντες και οι τέσσερεις κατιόντες. Τα ονόματά τους είναι Ίσον, Ολίγον, Πεταστή, Κεντήματα, Κέντημα, Υψηλή, Απόστροφος, Ελαφρόν, Υπορροή, Χαμηλή. Οι δέκα χαρακτήρες της ποσότητας διαιρούνται σε τρεις τάξεις, στα Σώματα, τα Πνεύματα και τους Ουδέτερους. Άλλες ονομασίες των χαρακτήρων είναι μουσικά γράμματα και φθογγόσημα. Αν και εκφράζουν την ανάβαση και την κατάβαση των τόνων δεν έχει έκαστο ξεχωριστό τόνο αλλά τους ορίζουν όταν προηγείται κάποιος τόνος ως βάση. Αν δεν υπάρχει βάση δεν μπορούν να εκφράσουν κάποιο μουσικό νόημα. Όταν συμπλέκονται μεταξύ τους εκφράζουν όλους τους μουσικούς τόνους όλων των κλιμάκων.

Οι μουσικοί χαρακτήρες της βυζαντινής μουσικής

Υποστατικά σημεία
Τα υποστατικά σημεία, τα οποία διαιρούνται σε έγχρονα και άχρονα, είναι έντεκα. Κλάσμα, Απλή, Γοργόν, Αργόν, Βαρεία, Ομαλόν, Αντικένωμα, Ψηφιστόν, Έτερον ή Σύνδεσμος, Ενδόφωνον και Σταυρός. Τα έγχρονα ή έγχρονες υποστάσεις ονομάστηκαν έτσι επειδή φανερώνουν χρονική ποσότητα ενώ τα άχρονα ή άχρονες υποστάσεις δε δαπανούν χρόνο.
Μουσικά γένη
Γένος στη βυζαντινή μουσική ονομάζεται η διαίρεση της τετράχορδης τάξης των φθόγγων κατά το Διατεσσάρων σύστημα. Υπάρχουν τρία γένη : Διατονικόν, Χρωματικόν και Εναρμόνιον.
Διατονικό γένος
Η κλίμακα του Διατονικού γένους σύγκειται από δύο τετράχορδα χωρισμένα όμοια. Η ομοιότητά τους υφίσταται από τα αναλόγως ίσα διαστήματα των τόνων που περιέχουν.
Χρωματικό γένος
Χρώμα λέγεται στη μουσική εκείνο το οποίο μπορεί να βάψει την ποιότητα που παράγεται από τους φθόγγους της διατονικής κλίμακας και να παράσχει ποιότητα που έχει διαφορετικό ύφος. Αυτό μπορούν να το κάνουν οι υφέσεις και οι διέσεις. Χρωματικό γένος είναι λοιπόν εκείνο στου οποίου την κλίμακα βρίσκονται ημίτονα είτε σε ύφεση είτε σε δίεση ή και σε ύφεση και σε δίεση.
Εναρμόνιο γένος
Εναρμόνιο ονομάζεται το γένος το οποίο έχει στην κλίμακά του τεταρτημόριο του μείζονος τόνου. Αυτό το διάστημα λέγεται ύφεση ή δίεση εναρμόνιος.

Ήχοι

Η Βυζαντινή Μουσική ακολουθεί παραλλαγμένη σε κάποια σημεία την Πυθαγορική Οκτάχορδο. Οι οκτώ ήχοι ή τρόποι της είναι : Πρώτος, Δεύτερος, Τρίτος, Τέταρτος, Πλάγιος του Πρώτου, Πλάγιος του Δευτέρου, Βαρύς και Πλάγιος του Τετάρτου. Οι ήχοι Πρώτος, Τέταρτος, Πλάγιος του Πρώτου και Πλάγιος του Τετάρτου ανήκουν στο Διατονικό γένος. Οι ήχοι Δεύτερος και Πλάγιος του Δευτέρου ανήκουν στο Χρωματικό γένος και οι ήχοι Τρίτος και Βαρύς στο Εναρμόνιο.

Παρτιτούρες Βυζαντινής Μουσικής

http://www.youtube.com/user/OrthodoxPeristeri#p/a/u/1/PPu70eBMXEY

Blues-B.B. King

Μουσική Blues :)

ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20 ΑΙΩΝΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΞΕΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΠΛΟΥΖ ΜΙΑ ΚΟΣΜΙΚΗ ΛΑΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ.ΣΤΗΝ ΑΚΜΗ ΔΗΛΑΔΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 1960 Η ΜΠΛΟΥΖ ΕΞΕΛΙΣΕΤΑΙ ΣΕ ΒΑΣΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΕΛΑΦΡΑΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ Η.Π.Α.

ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΤΗΣ ΥΦΟΣ Η ΜΠΛΟΥΖ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΝΙΚΟ(BLUES NOTES)ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΡΙΣΤΙΧΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ ΜΕ ΜΟΡΦΗ ΑΑΒ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΡΦΗ 12 ΜΕΤΡΩΝ.

ΟΙ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΥΖ,ΣΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΑΛΕΣΜΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ.ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΥΖ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΛΥΡΙΚΑ ΠΑΡΑ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΑ ,ΜΕ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗ ΛΥΠΗ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ.ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΜΕΛΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΚΟΠΗ.

ΤΑ ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΜΠΛΟΥΖ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΗΚΑΝ ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΓΕΩΡΓΙΑ,ΒΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΝΟΤΙΑ ΚΑΡΟΛΙΝΑ,ΣΤΟ ΤΕΧΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΙΣΣΙΣΙΠΗ.ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΟΛΙΝΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΦΗΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΟΥΣ.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΤΗΣ ΜΠΛΟΥΖ,ΚΑΘΩΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΜΑΥΡΟΙ ΑΦΗΝΑΝ ΝΟΤΟ ΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ.ΠΟΛΛΑ ΑΤΟΜΑ ΕΓΙΝΑΝ ΔΙΑΣΗΜΑ ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ ΣΥΝΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΜΠΛΟΥΖΜΑΝ.

Η ΜΠΛΟΥΖ ΑΣΚΗΣΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΡΡΟΗ ΣΤΗ ΡΟΚ ΜΟΥΣΙΚΗ.ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΟΠΩΣ Ο ΠΡΗΣΛΕΗ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΠΛΟΥΖ.ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΠΛΟΥΖ ΕΠΗΡΕΑΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΡΟΚ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΟΥ 1960,ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ ΡΟΛΙΝΓΚ ΣΤΟΟΥΝΣ,Ο ΕΡΙΚ ΚΛΑΠΤΟΝ ΚΑΙ Ο ΤΖΩΝ ΜΑΓΙΑΛ.

B.B. King-¨Ενας μεγάλος καλλιτέχνης της Blues

Γενικά

Ο Riley B. King, καλύτερα γνωστός σαν B. B. King (Μπι Μπι Κινγκ), γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1925 και είναι Αμερικανός μπλουζ κιθαρίστας και τραγουδοποιός. Είναι ένας από τους πιο γνωστούς μουσικούς της μπλουζ στο κόσμο. Σήμα κατατεθέν του B. B. King είναι η κιθάρα με το παρατσούκλι Lucille, μια "ειδικής κατασκευής" Gibson που ξεκίνησε να χρησιμοποιεί τη δεκαετία του 1950. Ο B. B. King σήμερα είναι 81 ετών και έχει ζήσει μια γεμάτη ζωή. Έχει άδεια πιλότου, είναι γνωστός τζογαδόρος και χορτοφάγος, δεν πίνει ποτέ αλκοόλ ούτε καπνίζει. Πάσχει απο διαβήτη εδώ και δέκα χρόνια και έχει δώσει διάφορες ομιλίες γύρω από αυτή την ασθένεια.

Τα χρόνια της καριέρας του

Το 1949 ο Β.Β Κινγκ ηχογραφούσε δίσκους για μια εταιρεία που λεγόταν RPM. Στην αρχή συνεργάστηκε με τον Sam Phillips. Μετά από αυτά ο Κινγκ έγινε αστέρας της R&B μουσικής με κάποια σπουδαία τραγούδια. Το ’62 συμβόλαιο με την εταιρεία ABC. Η πρώτη του επιτυχία του ήταν το τραγούδι The Thrill Is Gone. Αυτό το τραγούδι έκανε τεράστια επιτυχία στα charts της R&B αλλά και τις ποπ. Η επιτυχία του δεν σταμάτησε εδώ, στην επόμενη δεκαετία με τα τραγούδια To Know You Is to Love You και I Like to Live the Love, συνεχίστηκε η αναπτυσσόμενη επιτυχία του. Από το 1951 εώς το ’85 ο Κινγκ βρισκόταν διαρκώς στα charts του Billboard για την R&B 74 φορές. Στις επόμενες δεκαετίες εμφανιζόταν σε τηλεοπτικές εκπομπές, κινηματογραφικές ταινίες αλλά και ζωντανές εμφανίσεις. Το 1988 δημιούργησε μια νέα γενιά θαυμαστών με την κυκλοφορία του single When Love Comes To Town, με τη συνεργασία του με το Ιρλανδικό συγκρότημα U2, στο άλμπουμ Rattle and Hum. Το 2000, ο B. B. King συνεργάστηκε με τον κιθαρίστα Eric Clapton για την ηχογράφηση του Riding With the King. Το 2003 μοιράστηκε τη σκηνή για 30 ολόκληρα λεπτά με το ροκ συγκρότημα Phish στο Νοιου Τζέρσεϊ ενώ τον Ιούνιο του 2006 ο King ήταν παρόν στο Three Deuces Building στο Greenwood του Mississippi για την γιορτή που έγινε προς τιμή της πρώτης του ραδιοφωνικής μετάδοσης. Έως και σήμερα, πάνω από 100 συναυλίες του έχουν μεταδοθεί από το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση (τουλάχιστον ένα μέρος από αυτές) σε πολλές χώρες. Στην ηλικία των 80 ετών, στις 29 Μαρτίου 2006, ο B. B. King έπαιξε στο Hallam Arena του Sheffield. Αυτή ήταν η πρώτη μέρα της αποχαιρετιστήριας περιοδείας του καλλιτέχνη για το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη. Σε αυτή τη συναυλία συνεργάστηκε με τον Gary Moore, με τον οποίο ο King είχε και παλαιότερα συνεργαστεί για το τραγούδι Since I Met You Baby. Η περιοδεία ολοκληρώθηκε στις 4 Απριλίου 2006 στο Wembley Arena.

πηγές: 1. ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ Μ.Π./ΔΟΜH.

2. http://www.wikipedia.org/

3. http://www.livepedia.gr/

ΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Κeith Jarrett

Keith Jarrett
Ένας από τους μεγαλύρερους jazz πιανίστες

O Κeith Jarrett θεωρείται ένας απ'τους κορυφαίους πιανίστες της jazz, και όχι άδικα.Γεννημένος στην Πενσιλαβανυα των ΗΠΑ το 1945 αρχισε τα μαθηματα πιανο μολις σε ηλικία δυο ετών.Πέντε χρονια αργότερα εδωσε την πρωτη του παράσταση σε κοινό!!!

Μεγάλο ατού του Jarrett είναι τα solo που συνθέτει και παίζει ο ίδιος.Το 1962 έπαιξε ένα δίωρο κοντσέρτο για πιάνο που συνέθεσε και ουσιαστικά τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό.Αφού δούλεψε με μεγάλους μουσικούς της jazz όπως ο Chet Baker, Lee Konitz and Art Blakey εφτιαξε τη δική του μπάντα σε συνεργασία με τους Charlie Haden και Paul Motian.Το 1971-1976 ο σαξοφονίστας Dewey Redman ενσωματώθηκε και αυτός με τους υπόλοιπους τρείς και η μπάντα πήρε το όνομα American Quartet(Αμερικάνικο Κουαρτέτο).Το 1975 το κονσέρτο που έδωσε στην Κολωνία τιμήθηκε από το περιοδικό Time Magazine σαν το αλμπουμ της χρονιάς.

Από το 1970 και μετά και ειδικά μετά το κονσερτο στην Κολωνία, καταξιωθηκε καλλιτεχνικά εμπορικά αλλά και σαν επικεφαλής μπάντας και ως solo καλλιτέχνης.Πολλοί χαρακτήρισαν τον Jarrett σαν τoν Βαch της jazz μουσικής.Άλλωστε έλαβε πολλά βραβεία και κολλακευτικές κριτικές με αποτέλεσμα αυτός ο χαρακτηρισμός να θεωρείται απόλυτα δικαιολογημένος.

Το 2003 βραβεύτηκε με το βραβείο “Polar Music Prize” το οποίο ειναι κατι σαν εναλλακτικό βραβείο Nobel για τη μουσική.Τελευταία του δισκογραφική δουλειά είναι το The Carnegie Hall Concert που κυκλοφόρησε το 2005.

Luciano Pavarotti

Ο Λουτσιάνο Παβαρόττι (Luciano Pavarotti) ήταν Ιταλός τενόρος, ονομαστός για την δεξιοτεχνία του στους υψηλότερους φθόγγους της έκτασης του τενόρου, για την οποία είχε κερδίσει το προσωνύμιο «βασιλιάς των υψηλών ντο». Θεωρούνταν ένας από τους εκλεκτότερους τραγουδιστές του μπελ κάντο των τελευταίων χρόνων. Ακόμη και στην υψηλότερη έκταση, η φωνή του παρουσίαζε αξιοσημείωτη καθαρότητα και τονική ακρίβεια.
Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1935 στη Μόντενα της Ιταλίας. Ο πατέρας του ήταν αρτοποιός. Ξεκίνησε την καριέρα του ως δάσκαλος φωνητικής και, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '50, αποφάσισε να γίνει τραγουδιστής. Η σταδιοδρομία του άρχισε το 1961, όταν κέρδισε το διαγωνισμό Ρέτζο Εμίλια και τραγούδησε στην όπερα Πουτσίνι. Από τότε κατέκτησε το ιταλικό ακροατήριο. Το 1963 για πρώτη φορά εμφανίστηκε έξω από την Ιταλία, στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας. Από εκεί άνοιξαν οι δρόμοι για την υπόλοιπη Ευρώπη. Το 1965 είχε πλέον εμφανιστεί σε όλη την Ευρώπη, σημειώνοντας παντού τεράστια επιτυχία, προκαλώντας πρωτοφανή ενθουσιασμό. Τραγούδησε στις μεγαλύτερες όπερες. Συνέχισε πηγαίνοντας στην Αμερική, την Αυστραλία και την Άπω Ανατολή.
Το 2004 εμφανίστηκε για τελευταία φορά σε σκηνή της όπερας, αν και συνέχισε να τραγουδάει σε συναυλίες. Η τελευταία εμφάνισή του ήταν το Φεβρουάριο του 2006 στην τελετή έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Τορίνο. Είχε τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με πέντε βραβεία Γκράμυ.
Τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση τον Ιούλιο του 2006 και στη συνέχεια αποσύρθηκε στη γενέτειρά του Μόντενα. Απεβίωσε στις 6 Σεπτεμβρίου 2007[1].

ΠΗΓΕΣ

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BF_%CE%A0%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%8C%CF%84%CF%84%CE%B9

ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ (ΑΡΧΑΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ)

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ?

Η τραγωδία είναι δραματικό είδος που εμφανίστηκε στην Αρχαία Ελλάδα. Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης στο έργο του Περί Ποιητικής, δίνει τον εξής ορισμό της τραγωδίας:

" η τραγωδία είναι μια αναπαράσταση μίας σημαντικής και ολοκληρωμένης πράξης, με γλυκο λόγο, , η οποία έχει κάποια διάρκεια και τα μέρη της διαφέρουν στο σχήμα τους.Παριστάνεται ενεργά και δεν απαγγέλλεται. Προκαλεί τη συμπάθεια και το φόβο του θεατή και τον απελευθερώνει από παρώμια ψυχικά συναισθήματα;

ΘΕΣΠΗΣ.

Με βάση τα στοιχεία που έχουμε πιστεύουμε πως ο εφευρέτης της αρχαίας τραγωδίας είναι ο Θέσπης.Παρουσίασε για πρώτη φορά τραγωδία στα Μεγάλα Διονύσια κατά την 61η Ολυμπιάδα (μεταξύ 536-532πΧ). Δεν έχουν διασωθεί παρά μόνο μερικοί στίχοι και οι αμφισβητούμενοι τίτλοι των έργων του «άθλα επί Πελία» ή «Φόρβας»,«Ιερείς», «Ηίθεοι», «Πενθεύς». Καταγόταν από τον δήμο Ικαρίας (σημερινό Διόνυσο).

ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο ο Φρύνιχος τιμωρήθηκε με πρόστιμο και απαγόρευση για το έργο του Μιλήτου Άλωσις, επειδή με αυτόν τον τρόπο υπενθύμισε στους Αθηναίους την υποδούλωση της συγγενικής Μιλήτου.Μάλιστα πρέπει να αναφερθεί η αξιοσημείωτη η πρωτοβουλία του Φρύνιχου να δραματοποιήσει, αντί για μυθολογικό υλικό, γεγονότα της ιστορίας.Παρόμοιες είναι και οι Φοίνισσες , που αναπαριστούν τη ναυμαχία της Σαλαμίνας καθώς και την αντίδραση που προκάλεσε η καταστροφή στους Πέρσες.Αυτό δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί μια σημαντική καινοτομία.Εάν αληθεύουν οι πληροφορίες που αντλούμε από τον Ηρόδοτο και τον Πλούταρχο ότι ο Θεμιστοκλής είναι πιθανός χορηγός των έργων του Φρύνιχου και αν ληφθεί η πληροφορία που θέλει τον Περικλή χορηγό των <<αισχυλικών Περσών>>, η στροφή της τραγωδίας σε τέτοιες θεματικές ανήκει πιθανώς σε ποιοτική πρωτοβουλία του Φρύνιχου.

ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΝ.

• Πρόλογος: διακριτό τμήμα της τραγωδίας, πριν από την πάροδο του χορού, που εισάγει κυρίως τον θεατή στην υπόθεση του δράματος.
• Πάροδος: το πρώτο χορικό που τραγουδά ο χορός.
• Επεισόδιο: διακριτό μέρος της τραγωδίας που εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δύο χορικά.
• Στάσιμον: Τραγούδι του χορού, χωρίς όμως ανάπαιστους και τροχαίους.
• Έξοδος:, διακριτό τμήμα της τραγωδίας, μετά το οποίο δεν υπάρχει χορικό.
• Κομμός: θρήνος που εκτελείται από τον χορό και τους υποκριτές μαζί.

ΑΡΧΑΙΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ.

• Άλκηστις (Ευριπίδη)
• Ίων (τραγωδία)
• Αίας (τραγωδία)
• Αγαμέμνων (Αισχύλου)
• Ανδρομάχη (Ευριπίδη)
• Αντιγόνη (Σοφοκλή)
• Βάκχαι (τραγωδία)
• Εκάβη (τραγωδία)
• Ελένη (τραγωδία)
• Επτά επί Θήβας
• Ευμενίδες (Αισχύλου)
• Ηλέκτρα (Ευριπίδη)
• Ηλέκτρα (Σοφοκλή)
• Ηρακλής μαινόμενος (τραγωδία)
• Ηρακλείδαι (τραγωδία)
• Ικέτιδες (Αισχύλου)
• Ικέτιδες (Ευριπίδη)
• Ιππόλυτος (τραγωδία)
• Ιφιγένεια εν Αυλίδι
• Ιφιγένεια εν Ταύροις (τραγωδία)
• Κύκλωψ (τραγωδία)
• Μήδεια (Ευριπίδης)
• Οιδίπους Τύραννος
• Οιδίπους επί Κολωνώ
• Ορέστης (τραγωδία)
• Πέρσες (Αισχύλου)
• Προμηθεύς Δεσμώτης
• Ρήσος (τραγωδία)
• Τραχίνιαι
• Τρωάδες (τραγωδία)
• Φιλοκτήτης (Σοφοκλή)
• Φοίνισσαι (τραγωδία)
• Χοηφόροι (Αισχύλου)

ΠΗΓΗ

http://www.bmwmoto.gr/forum/showthread.php?t=6912