Μια Μεσόγειος … μουσική

Η Μεσόγειος πάντα ένωνε και συνεχίζει να ενώνει τους λαούς που βρέχονται από αυτήν. Ο πολιτισμός των λαών αυτών αλληλοεπηρεάζεται. Το ίδιο και η μουσική. Στην αφήγησή μας θα παρουσιάσουμε σύντομα και χωρίς να σας κουράσουμε ένα μικρό δείγμα της μουσικής κάθε χώρας. 

ΙΣΠΑΝΙΑ

 Η ισπανική μουσική έχει μεγάλη ποικιλία κατά περιοχές, που σχετίζεται βεβαία με τις διαφορές επιρροές από Βορρά και Νότο. Η παραδοσιακή μουσική της Ισπανίας στηρίζεται στην καθολική εκκλησιαστική παράδοση που είναι κοινή σε όλη την δυτική Ευρώπη, με πολυφωνικές χορωδίες, ευρεία χρήση του εκκλησιαστικού οργάνου και κλασικούς θρησκευτικούς ψαλμούς (Περγκολέζι, Μπαχ κ.α.). Μέσα από αυτό όμως έχει βγει μια ιδιαίτερη ισπανική παράδοση, με το γνωστό πάσο ντόμπλε (διπλό βήμα) και τις ραντσέρας.

Στην Νότια Ισπανία και ειδικά την Ανδαλουσία υπάρχει η πολύ δυνατή παράδοση του φλαμένκο μιας έντονης μουσικής με σαφείς τσιγγάνικες και βορειοαφρικάνικες επιρροές.

Η ισπανική μουσική έχει επηρεάσει αποφασιστικά και ολόκληρη την λατινική Αμερική η οποία με την σειρά της σήμερα επηρεάζει σημαντικά την ισπανική μουσική, από τις αβανέρας (habaneras) της Καταλονίας στις αρχές του αιώνα, μέχρι την κατοπινή ρούμπα και το σημερινό ρεγκετόν.

Γνωστοί Ισπανοί καλλιτέχνες είναι οι τενόροι Πλάθιδο Ντομίνγκο και Χοσέ Καρρέρας από τη Μαδρίτη και την Καταλονία αντίστοιχα, η επίσης Καταλανή σοπράνο Βικτόρια ντελς Άνχελς, ο κιθαρίστας Πάκο ντε Λουθία αλλά και οι πιο μοντέρνοι Χοσέ Παδίγια και Μανού Τσάο.

ΓΑΛΛΙΑ

Η γαλλική μουσική παράδοση χρονολογείται από το 10ο αιώνα. Η μουσική των Γάλλων είναι ένα μίγμα από διάφορα μουσικά στυλ της λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας. Ωστόσο η παραδοσιακή της μουσική έχει επιβιώσει σε απομακρυσμένες γαλλικές περιοχές,  στη περιοχή των Βάσκων, Βρετόνς. Στο νησί  Κορσικής και στις ορεινές περιοχές  Αυγκέρντ.  Τα περιεχόμενα των γαλλικών τραγουδιών σχετίζονταν µε τον ηρωισμό, την αγάπη και ταξίδια.   Τα παραδοσιακά όργανα των Γάλλων είναι η γκάιντα ,το οργανέτο (τα δύο αυτά παίζονται πλέον κυρίως στη κεντρική Γαλλία), το πιάνο και το ακορντεόν. Το οργανέτο είναι ένας συνδυασμός βιολιού,  πιάνου και ακορντεόν το αποτέλεσμα αυτού είναι ένας υπέροχος μελωδικός ήχος.   Στη περιοχή της Κορσικής η μουσική είναι κυρίως πολυφωνική. Αρχικά ήταν μονοφωνική και το περιεχόμενο τους ήταν θρήνος για τους νεκρούς (ανθρώπους και ζώα), νανουρίσματα και τραγούδια αναχώρησης. Αργότερα δημιουργήθηκαν και τα πολυφωνικά, a cappella. Το περιεχόμενο αυτών ήταν είτε πνευματικό και ονομαζόταν nanna , είτε κοσμικά και ονομαζόταν paghjella. Στη Κορσική μουσική συμπεριλαμβάνονται η φλογέρα και το μαντολίνι.  Η πρώτη γαλλική όπερα έκανε την εμφάνιση της το 1946. Αργότερα άρχισαν να δημιουργούν µια γαλλική εκδοχή ιταλικής όπερας ένα είδος τραγικής όπερας (γαλλική λυρική τραγωδία).  Η σημαντικότερη καινοτομία στη γαλλική μουσική τα τελευταία 35 χρόνια είναι µία μορφή σύνθεσης µε τη βοήθεια υπολογιστή, η αποκαλούμενη «φασματική μουσική». Αυτή η μουσική είχε μεγάλη επιτυχία στις Η.Π.Α.  Η Γαλλία θεωρείται δικαίως το κέντρο μουσικής στην Ευρώπη. Η μουσική είναι ένα κράμα από όλες τις Ηπείρου της γης.

MONAKO

Η χώρα είναι εδώ και καιρό κάτω από τον έλεγχο της βασιλικής οικογένειας Γκριμάλντι, οι  οποίοι που έχουν ενθαρρύνει τη μουσική ανάπτυξη. Ο Πρίγκιπας Rainier III εισήγαγε «τον Πρίγκιπα Rainier III»  Βραβείο Μουσικής Σύνθεσης για να ανταμείψει μουσικούς του Μονακό.

Η Μόντε Κάρλο Φιλαρμονική Ορχήστρα ιδρύθηκε το 1863 και έχει μια μόνιμη στέγη στο παλάτι Garnier από το 1879. Η ορχήστρα είναι αρκετά γνωστή στον κλασσικό κόσμο.

«The Little Singers of Μονακό” είναι παιδική χορωδία που ιδρύθηκε το 1973, όταν ο Μαέστρος του Palatine Chapel, Philippe Debat, διατάχθηκε από την κυβέρνηση να στείλει μια χορωδία που αποτελείται μόνο από παιδιά σε όλο τον κόσμο. Αυτή η πρακτική συνεχίζεται και σήμερα, είναι μια παράδοση από την εποχή του πρίγκιπα Antoine Ι, κατά τη διάρκεια του οποίου μια  χορωδία παιδιών τραγουδούσε στις λειτουργίες της Palatine Chapel.

Ο διάσημος  Léo Ferré τραγουδιστής γεννήθηκε στο Μονακό.

ΑΛΒΑΝΙΑ

Η πλούσια μουσική πολυφωνική παράδοση της Αλβανίας συγκαταλέγεται πλέον στον κατάλογο των παγκόσμιων μουσικών αριστουργημάτων της UNESCO.

Η πολυφωνική μουσική παράδοση της Αλβανίας βρίσκεται στην 43η θέση των πλέον διακεκριμένων μουσικών παραδόσεων των λαών του κόσμου και όπως τονίζεται σε σχετική ανακοίνωση του αλβανικού ΥΠΕΞ αυτό αποτελεί «αναγνώριση της αλβανικής πολιτιστικής κληρονομιάς στο σύνολό της».

 Η παραδοσιακή αλβανική πολυφωνική μουσική μπορεί να χωριστεί σε δυο μεγάλες κατηγορίες, με βάση την ερμηνεία της από τους Γκέγκηδες της βόρειας Αλβανίας από τη μια πλευρά και τους Τόσκηδες και Λιάπηδες του νότου από την άλλη. Αποτελεί μουσικό φαινόμενο μοναδικό και σε σχέση με τη δυτική πολυφωνία διακρίνεται από μια δομή πρωτότυπη και αυθεντική.

Το πολυφωνικό τραγούδι εκτελείται συνήθως από τέσσερις εκτελεστές, που μπορεί όμως να φθάνουν και τους δέκα, ενώ στην απλούστερη μορφή της αλβανικής πολυφωνίας υπάρχουν δυο εκτελεστές -κυρίως άνδρες- χωρίς, ωστόσο, να αποκλείεται και η γυναικεία παρουσία.

Στο πολυφωνικό τραγούδι υπάρχει μια αυστηρή ιεραρχία ανάμεσα στους τραγουδιστές, σε άμεση σχέση με την τεχνική και τον ρόλο του καθενός στην ομάδα. Υπάρχει ο κορυφαίος που τραγουδά την κυρίως μελωδία και λέγεται πάρτης ή παρτής ή σηκωτής, ο δεύτερος που «γυρίζει» το τραγούδι και λέγεται γυριστής και οι υπόλοιποι οι οποίοι ισοκρατούν. Κρατάνε δηλαδή το «ίσο», όπως οι βοηθοί γύρω από τους ψάλτες στις εκκλησίες.

Υπάρχει συνήθως κι ένας ακόμα τραγουδιστής, ο κλώστης, που κάνει ιδιόμορφους λαρυγγισμούς με ψεύτικη φωνή «κλώθοντας» το τραγούδι.

Αυτού του είδους η μουσική παράδοση είναι ευρύτατα διαδεδομένη στους κόλπους της αλβανικής κοινωνίας και χρησιμοποιείται για να «ντύσει» διάφορες εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής του τόπου. Από τους γάμους, τις γιορτές του θερισμού, διάφορες θρησκευτικές και άλλες εκδηλώσεις έως και τις κηδείες, για όλα υπάρχει ένα πολυφωνικό τραγούδι.

ΕΛΛΑΔΑ

Η ιστορία της ελληνικής μουσικής ανάγεται στους αρχαίους χρόνους και αλληλοσυνδέεται με αυτή της ποίησης και του χορού. Όμως τα μετέπειτα 2000 χρόνια που ακολούθησαν, λόγω των δύσκολων ιστορικών συγκυριών (Βυζαντινά χρόνια. Τουρκοκρατία, κ.τ.λ.), δεν σημειώνεται ανάλογη άνθιση με αυτή που γνωρίζουν τα κράτη της υπόλοιπης Ευρώπης. Η Αναγέννηση της ελληνικής μουσικής πραγματοποιείται μόνο κατά τον 19ο αι..

Τα χρόνια που ακολουθούν μια πλειάδα μουσικοσυνθετών δημιουργούν σημαντικά έργα που πηγάζουν από την ίδια τη ζωή και πολλές φορές είναι μια μορφή αντίστασης σε καθεστώτα και καταστάσεις απολυταρχικές.

Δημοτικά Τραγούδια

Τα Δημοτικά Τραγούδια έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία ελληνική ποίηση και τη μουσική. Αναφέρονται σε παλαιότερα τραγούδια και χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τα Ακριτικά και τα Κλέφτικα. Τα Ακριτικά γεννήθηκαν τον 9ο αι. και περιγράφουν τη ζωή των φρουρών των συνόρων του Βυζαντίου, των περιώνυμων Ακριτών. Τα Κλέφτικα εμφανίστηκαν μεταξύ του τέλους της Βυζαντινής Περιόδου και της Επανάστασης του 1821. Εμπνεύστηκαν από τους Κλέφτες, τους ήρωες που είχαν πάρει τα βουνά και πάλευαν ενάντια στο τούρκικο ζυγό. Τα τραγούδια αυτά είναι μονοφωνικά (με άλλες φωνές που επαναλαμβάνουν μια συγκεκριμένη μουσική φράση), χωρίς αρμονική συνοδεία. Μερικά από αυτά είναι ερωτικά ή γαμήλια τραγούδια τα περισσότερα όμως υμνούν τη λευτεριά, αναφέρονται στην εξορία, στις λύπες και τον αγώνα των Ελλήνων.  Τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνται είναι: η λύρα, το λαούτο, η γκάιντα, το νταούλι, το βιολί, ο ταμπουράς, ο ζουρνάς και τα ζύγια.

Καντάδες

 Πρωτοεμφανίστηκαν στη Κεφαλονιά στις αρχές του 19ου αι., εμπνευσμένες από την ιταλική μουσική. Πρόκειται για ένα είδος ρομαντικής σερενάτας, το οποίο τραγουδούν τρεις αντρικές φωνές σε χορωδία, συνοδευόμενες από μια κιθάρα ή ένα μαντολίνο. Οι καντάδες πρώτα εξαπλώθηκαν σε όλα τα νησιά του Ιονίου, πριν κάνουν τη παρουσία τους αισθητή και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Στην Αθήνα οι καντάδες άλλαξαν λιγάκι: τους τραγουδιστές συνόδευε μια κομπανία, η οποία αποτελείτο από τα εξής όργανα: βιολί, κλαρινέτο και λαούτο.

Νησιώτικα

Το είδος αυτός της μουσικής, όπως κι άλλωστε μας προϊδεάζει η ονομασία του, γεννήθηκε στα νησιά. Κάθε νησί έχει το νησιώτικο του τραγούδι και ένα χαρακτηριστικό τρόπο για να το χορεύει. Βιολί, λύρα, κλαρίνο και κιθάρα είναι τα όργανα που συνοδεύουν τις φωνές.

Ρεμπέτικο

 Αυτό το ιδιαίτερο είδος γεννήθηκε στα χασισομάγαζα και τους τεκέδες του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Στη δημιουργία της ρεμπέτικης μουσικής συνέβαλαν όμως και τα 2 εκ. πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία της δεκαετίας του 1920. Μακριά από τη γενέτειρα τους, αυτοί οι Έλληνες που δεν είχαν ουδέποτε ζήσει στην Ελλάδα και που είχαν χάσει τα πάντα, τραγουδούσαν για τη ζωή τους, τη φτώχεια, τη πείνα, τη φυλακή, τη προδοσία, τον εθισμό στα ναρκωτικά και το χασίσι. Το Ρεμπέτικο είναι η απαγορευμένη μουσική των παριών, τα ελληνικά αστικά μπλουζ. Βαθμιαία το ρεμπέτικο βγήκε από τον υπόκοσμο και έφτασε ως τις μπουάτ της Αθήνας, όπου έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές. Το ρεμπέτικο έφτασε στο απόγειό του κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου, όπου οι οπαδοί του εξέφρασαν την αθλιότητα και την καταπίεση της ερεβώδους αυτής εποχής. Τα κύρια όργανα του ρεμπέτικου είναι: το μπουζούκι, ο μπαγλαμάς, η κιθάρα, τα ζύγια και το ντέφι. Στη δεκαετία του ’60 το ρεμπέτικο έχασε την αίγλη του. Οι νέοι στράφηκαν προς τα νέα ροκ ακούσματα της Δύσης, και οι παλιότεροι ξανάρχισαν να ακούνε καντάδες από τη δεκαετία του 20.

ΙΤΑΛΙΑ

Οι επιδράσεις που δέχτηκε η ιταλική μουσική παράδοση είναι:

• Στη βόρεια Ιταλία από τους Κέλτες και τους Σλάβους (π.χ. χορωδιακά τραγούδια). Στη βορειοδυτική Ιταλία σώζονται τραγούδια τροβαδούρων σε ιδιωματική γλώσσα.

• Στη βορειοανατολική Ιταλία, υπάρχουν έντονες επιδράσεις από τον πολιτισμό της Αυστρίας και της Σλοβενίας, με παραλλαγές του βαλς (χορός σε 3/4) και της πόλκας (χορός σε 2/4).

• Στη νότια Ιταλία από τους Άραβες, τους Έλληνες και τους Αφρικανούς (μονωδία).

• Στην κεντρική Ιταλία, παρατηρείται ένας συνδυασμός αυτών των επιρροών με κυρίαρχο το αφηγηματικό τραγούδι και τη μπαλάντα.

Σαλταρέλο (Ιταλικός χορός)

• Στην Απουλία (Ν. Ιταλία), επικρατεί το «γκρεκάνικο» ιδίωμα. Η μουσική εκεί διακρίνεται σε θρησκευτική και κοσμική (με πιο διάσημο είδος την ταραντέλα).

• Στη Σαρδηνία, το μουσικό ιδίωμα είναι ξεχωριστό, αφού είναι γνωστή για το πολυφωνικό τραγούδι των «τενόρες» (tenores) που θυμίζει έντονα το Γρηγοριανό μέλος.

Τραγούδι

Το ιταλικό παραδοσιακό τραγούδι περιλαμβάνει μπαλάντες (canti epico-lirici, κυρίως στο βορρά) και λυρικά τραγούδια (canti lirico-monostrofici, κυρίως στο νότο).

• Η μπαλάντα της βόρειας Ιταλίας είναι συλλαβική (δηλ. κάθε συλλαβή αντιστοιχεί σε μία νότα), με αυστηρό ρυθμό και εύκολα κατανοητούς στίχους, ενώ στο νότο ο ρυθμός αλλάζει συνεχώς και έχει έντονο φωνητικό στυλ.

• Στα λυρικά τραγούδια κατατάσσονται νανουρίσματα, καντάδες και τραγούδια της δουλειάς. Συχνά είναι αυτοσχεδιαζόμενα παρ' όλο που βασίζονται σε παραδοσιακό ρεπερτόριο.

• Λιγότερο συχνά είναι τα θρησκευτικά στροφικά τραγούδια (laude), πολλές φορές στη λατινική γλώσσα, και τα επικά τραγούδια.

• Ιδιαίτερη κατηγορία είναι τα τραγούδια που χρησιμοποιούνται στο καρναβάλι.

Μουσικά όργανα

• Τα αερόφωνα της ιταλικής μουσικής παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία σε αυλούς. Ένας τύπος άσκαυλου με πέντε αυλούς άνισου μήκους και με διπλή γλωττίδα, που ονομάζεται «ζαμπόνια» (zampogna), παίζεται κυρίως τα Χριστούγεννα σε συνδυασμό με έναν αυλό με διπλή γλωττίδα που λέγεται «πίφερο» (piffero).

Συνηθισμένο είναι επίσης και το «οργανέτο» (organetto), ένας τύπος μικρού φορητού εκκλησιαστικού οργάνου με ήχο που μοιάζει με ακορντεόν και που συνοδεύει συχνά το χορό «σαλταρέλο».

Ζαμπόνια

Οργανέτο

• Τα μεμβρανόφωνα και τα ιδιόφωνα περιλαμβάνουν ξυλάκια, καστανιέτες, καμπανάκια και τύμπανα. Τα ταμπουρίνα χρησιμοποιούνται πολύ συχνά (ιδιαίτερα στα «γκρεκάνικα» τραγούδια) και διάφορα είδη τυμπάνων όπως ένα τύμπανο τριβής που ονομάζεται «τσούπα-τσούπα» (cupa-cupa).

• Από τα χορδόφωνα ξεχωρίζει η «κιτάρα μπατέντε» (chitarra battente), μια κιθάρα με πέντε διπλές χορδές και ένα τρίχορδο βιολί, που ονομάζεται «λίρα» (lira) με προέλευση ελληνική. Στο βορρά συναντάται η «ζιρόντα» (ghironda), ένας τύπος «λατέρνας».

Τσούπα-τσούπα

Η ταραντέλα, χορός σε 6/8, χορεύονταν παλαιότερα για να προκαλέσουν την ίαση από το δάγκωμα της αράχνης Lycosa, που συναντάται στην περιοχή της Καλαβρίας. Θεωρείται ότι έχει ρίζες στους Διονυσιακούς χορούς της Αρχαίας Ελλάδας.

Η Γέννηση της Όπερας στην Ιταλία

Η όπερα είναι ένα μουσικό δράμα στο οποίο συνδυάζεται η φωνητική και η οργανική μουσική με την ποίηση και τη θεατρική πράξη, τα σκηνικά και τις ενδυμασίες. Αρχικά δημιουργήθηκε στην Ιταλία ως τέχνη της αριστοκρατικής τάξης, από τον συνδυασμό των θεατρικών παραδόσεων της Αναγέννησης και των μουσικών πειραματισμών της Φλωρεντινής Καμεράτα10.

Η πρώιμη όπερα χαρακτηρίζεται από τα δαπανηρά θεάματα και τη σκηνική επιδεικτικότητα που λαμπρύνει βασιλικές γαμήλιες τελετές και συναφείς εθιμοτυπικές εκδηλώσεις.

Ο «Ορφέας» (1607) και η «Αριάδνη» (1608) είναι έργα που συνθέτει ο πρώτος μεγάλος δημιουργός του καινούριου είδους, ο συνθέτης Κλαούντιο Μοντεβέρντι (Claudio Monteverdi: 1567-1643), στο πρόσωπο του οποίου το δραματικό πνεύμα του Μπαρόκ βρίσκει τον αυθεντικό του εκπρόσωπο.

Με την έναρξη όμως και λειτουργία του πρώτου μόνιμου θεάτρου στο οποίο παίζονταν όπερες στα 1637, στη Βενετία, η όπερα γίνεται πλέον μέρος της δημόσιας πολιτιστικής ζωής. Μέσα στα επόμενα εξήντα χρόνια, μόνο στη Βενετία ανέβηκαν 350 νέες όπερες. Καθώς το ευρύ κοινό -και όχι πλέον μόνο οι αριστοκράτες- άρχισε να συρρέει στις παραστάσεις, η όπερα εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλες τις μεγάλες πόλεις-κράτη της Ιταλίας και στη συνέχεια σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Κατά τη διάρκεια του 17ου αιώνα, ο χώρος όπου παίζονταν οι όπερες αναδείχθηκε σε σημαντικό κοινωνικό κέντρο. Οι ακροατές μιλούσαν, έτρωγαν, έπαιζαν τυχερά παιχνίδια και διεκπεραίωναν κάθε είδους δοσοληψίες κατά τη διάρκεια της παράστασης, κάνοντας παύση πολλές φορές μόνο για να ακούσουν τις αγαπημένες τους άριες.

ΤΟΥΡΚΙΑ

Η μουσική παράδοση της Τουρκίας μας είναι έμμεσα γνωστή, αφού, λόγω της γειτνίασής μας, οι μουσικές μας παραδόσεις έχουν δεχθεί αλληλεπιδράσεις. Σημαντικός σταθμός στη δημιουργία της σύγχρονης μουσικής παράδοσης της χώρας, υπήρξε η πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και η γένεση της Τουρκικής Δημοκρατίας. Η μουσική της Τουρκίας περιλαμβάνει διάφορα στοιχεία από την λαϊκή μουσική της Κεντρικής Ασίας, επιρροές από τη βυζαντινή μουσική, ελληνική μουσική, οθωμανική μουσική, περσική μουσική, μουσική των Βαλκανίων, καθώς και σε πιο σύγχρονη ευρωπαϊκή και αμερικανική λαϊκή μουσική. 

ΚΥΠΡΟΣ

Σταυροδρόμι τριών Ηπείρων, η Κύπρος, υπήρξε το θέατρο όπου διαδραματίστηκαν σημαντικά ιστορικά γεγονότα, που αναμφίβολα είχαν την επίδραση τους στη διαμόρφωση της παραδοσιακής της μουσικής. H παραδοσιακή της μουσική έχει τη ζωντάνια και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του νησιώτικου τραγουδιού.

Ως προς το χαρακτήρα και το ύφος, η κυπριακή μουσική μοιάζει περισσότερο με εκείνην των άλλων νησιών, που λούζονται από τα καταγάλανα νερά της Μεσογείου. Πιο πολύ μοιάζει με τη μουσική των Δωδεκανήσων, των Κυκλάδων και ακόμα της Κρήτης (κυρίως όσον αφορά στις «φωνές»).

Επίσης από πλευράς χορευτικών σκοπών (καρσιλαμάδες και ζεΐμπέκικα) συναντούμε ανάλογους με τους κυπριακούς χορούς στη Χίο, τη Μυτιλήνη και τα παράλια της Μικράς Ασίας. Ομοιότητες παρατηρούνται και με τη μουσική της Μικράς Ασίας.

Εκτός από τους χορευτικούς σκοπούς, η κυπριακή παραδοσιακή μουσική έχει να παρουσιάσει τις περίφημες «φωνές» της, τα υπέροχα οργανικά ποιμενικά κομμάτια, που εκτελούνται από το «πιθκιάβλιν», χωρίς να παραλείψουμε τα άλλα είδη τραγουδιών όπως: θρησκευτικά, μοιρολόγια, ιστορικά, τσιαττιστά, δίστιχα, κάλαντα και νανουρίσματα.

Η Κύπρος μας, που βρισκόταν στις άκρες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ήταν φυσικό να δημιουργήσει και πολύ ωραία τραγούδια του ακριτικού κύκλου καθώς και παραλοές, (παρακαταλογές), που είναι και τα πιο παλαιά είδη.

Τον 18ον αιώνα, εμφανίστηκαν οι πρώτοι «βιολάρηδες», που εκτελούσαν τους κυπριακούς χορούς μαζί με το λαγούτο και την ταμπουτσιά, τα οποία θεωρούνται τα κατ' εξοχήν παραδοσιακά όργανα του τόπου μας. Το λαγούτο φυσικά είναι παλαιότερο όργανο καθώς και η ταμπουτσιά και το «πιθκιάβλιν».

ΚΡΟΑΤΙΑ

Η μουσική της Κροατίας, έχει δύο κύριες επιρροές: μια κεντρική ευρωπαϊκή, που υπάρχουν στο κεντρικό και βόρειο τμήμα της χώρας και στη Σλαβονία, και στη Μεσόγειο, και στις παράκτιες περιοχές της Δαλματίας και της Ίστρια.

Στην Κροατία τόσο ποπ και ροκ είναι δημοφιλείς, καθώς και ποπ μουσική επηρεασμένη από Δαλματία ή Slavonian folk στοιχεία.

Από τα μέσα του 20ου αιώνα, τα λεγόμενα Schlager μουσική και chanson-εμπνευσμένη μουσική αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της κροατικής λαϊκής μουσικής.

 Η παραδοσιακή λαϊκή μουσική της Κροατίας συνδέεται κυρίως με τα ακόλουθα: GANGA, KLAPA, TAMBURICA, GUSLE, DIPLE.

Κλείνουμε αυτή την ανάρτησή μας με λίγο μουσικό άρωμα από Μεσόγειο….

ΠΗΓΕΣ:

 www.el.wikipedia.org

www.wikipedia.com

www.unesco.org

  news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ, ΜΠΕ

www.mmb.org.gr

www.vocalmusic.gr

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

&

MΑΝΟΣ ΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΔΗΣ

τμήμα: Β2